Het begint niet al te bijzonder: 7 uur de wekker, 8 uur te water. Waarschijnlijk zou je dat uitslapen kunnen noemen als je de vorige dag in ogenschouw neemt maar het voelt niet zo…De groep is traag, ongetwijfeld vanwege het feit dat we met 25 duikers zijn, zo’n grote groep laat zich nauwelijks sturen. De duik zelf is mager, de fotografen en filmers hebben geklaagd over het stof dat we gemaakt hebben als snijders en dus moeten we helemaal achter aan starten. We duiken met Michael erbij omdat Derko met wat biologen het zand op gaat. Dat gaat best aardig maar maakt het wel onrustiger. Cyriel is voorspelbaarder en dus rustiger on mee te duiken. Omdat er vanmiddag een diepe duik gaat komen, houden we de deco binnen de perken. Na de duik opruimen, vullen en ontbijten en om 11 uur op weg naar een door brand gezonken veerboot. 
Ook die blijkt elders te liggen maar er wordt een alternatief gevonden in de SS Healdston, een in 1917 door een torpedo getroffen Amerikaanse stomer. Hij ligt diep en dus gaat er voor de mensen die opgeleid daarvoor zijn met trimix gedoken worden. Het vullen wordt daardoor wel lastiger en dus zijn de flessen nog niet vol als we om half 4 te water moeten. Cyriel en ik zijn duikleider maar de groep is in verwarring: de trimix lijkt niet goed gemengd en dus worden er rare waardes gemeten. De flessen moeten geschud worden. Daarnaast heeft Pim een lifeboatexit besloten waardoor iedereen eerder klaar moet staan. We proberen wat we kunnen maar ’t blijft een chaos. Een groepje duikers springt aan bakboord, halve buddyparen blijven achter en sommige mensen staan nog in onderpak. Uiteindelijk verdwijnt iedereen onder water maar relaxt is het niet.
We wachten 10 minuten en gaan dan ook te water met de stage en een opdracht om de 2e reel in te zwemmen. Dan begint de verwarring: op de lijn hangt al een flinke groep duikers waarvan sommige nog maar een minuut of 15 geleden te water zijn gegaan. Een enkeling maakt gebaar voor afbreken maar mij is niet duidelijk of zij afbreken of dat ons geadviseerd wordt om af te breken. Maar omdat we een missie hebben, de reel, gaan we door. Dan komen we Ben tegen die heel veel ingewikkelde gebaren maakt. Zijn poging om te communiceren verdwaalt in de verwarring van opstijgende duikers, alsmaar slechter wordende zicht en de stroming. Cyriel en ik dalen verder af en komen op een meter of 30 een gidslijn tegen die ronddwarrelt en naar het niets lijkt te vertrekken. Omdat ik Ben’s gebaren niet begrepen heb, besluit ik door de te dalen naar het anker om te zien of daar wellicht nog een gidslijn ligt. Rond de 40 meter komen we terecht in een silt out. Het zicht loopt terug tot niet meer dan 10 cm. Geconcentreerd hou ik de afdaallijn in de gaten en merk ik dat Cyriel dichterbij kruipt en zijn grotduikvaardigheden toepast door met zijn lamp naast mij te schijnen zodat ik weet dat hij er zit. Op 42 meter veranderd het touw in ketting en komen we bij het anker uit. Ik voel rond in de modder die minstens zo fijn en makkelijk in het water rond gaat zweven als in Maarsseveen. En: thank God for Maarsseveen (en grotduiktechnieken) want dit is niet relaxt maar de ervaring daar komt nu goed van pas. Ik kan Cyriel op de tast duidelijk maken dat we terug moeten en langzaam stijgen we tot we weer wat meer zicht hebben. Bij de loszwevende gidslijn proberen we die eerst binnen te harken maar zien dan dat Klaudie en Jack de lijn volgend opstijgen uit de stofwolk. Klaudie ziet onze verwarring en maakt drie gebaren: hand boven haar bril, 2 cm ruimte tussen duim en wijsvinger en twee palmen tegen elkaar: geef niet op, het wrak is dichtbij! Ik geef een OK teken en volg de lijn naar beneden. Cyriel volgt. Eerst nog wat modder maar dan stukken metaal en dan is daar het wrak. Ik zwem door want ik ben nu al 3 minuten in deco en we moeten nog naar het einde van de tweede reel. Ik kijk achterom en geen Cyriel. F#%@k . Ik zwem terug en na een minuut zie ik een lamp in de vloeibare modder. Ik geef een OK teken krijg er 1 terug en ga weer op pad. Na een seconde of 15 kijk ik achterom: geen Cyriel. Dubbel f#&*k! Weer terug en weer vind ik hem in de stof. Ik maak hem duidelijk dat we op weg gaan naar het einde van de reel. 7 minuten deco. Ik heb onderweg uitgerekend dat ik mezelf maximaal 20 minuten deco kan en wil gunnen. We zetten de sokken erin. Ik zie weinig meer van het wrak dan een anker dat ergens vast op geroest ligt. De eerste reel laat lang op zich wachten, maar uiteindelijk is ie daar. 11 minuten deco. Ik geef Cyriel aan dat ik tempo wil maken. Het zicht is intussen aardig opgeknapt tot een meter of 4. We zetten goed de sokken erin en komen aan bij de reel. Cyriel pakt hem op en begint in te draaien. 15 minuten deco en nog 120 bar over. Ik zwem vooruit en probeer waar nodig de lijn los te maken zodat het inreelen makkelijk gaat. Daar is de eerste reel, musketon los, borgen en door naar de ankerlijn. Decotijd 19 minuten…Bij de ankerlijn is die intussen opgelopen tot 23 minuten maar tijdens de opstijging loopt dat terug naar 21, druk 80 bar. Dat is gelukkig ruim genoeg om uit te hangen. Het is druk aan de lijn want met een diepte van 45 meter is de deco een vast gegeven.
Uithangen is saai, maar als het uiteindelijk klaar is komen we boven aan een ankerlijn de vol duikers hangt. De lift is stuk…De zodiac komt langs en kan 4 mensen meenemen. Naar de boot zwemmen, set losmaken, aangeven, op de zodiac klimmen. Bij de boot via een touwladder omhoog en met lijnen de uitrusting omhoog tillen. We liggen inmiddels 30 minuten te dobberen en hebben nog een man of 8 voor ons. Uiteindelijk hangen we een dikke 3 kwartier aan de lijn te dobberen met als extra edge dat we in de vaargeul terecht gekomen zijn. De klimpartij met de touwladder is zwaar met het pak aan maar uiteindelijk lukt het. Het blijkt dat de hydrauliek stuk is, beide kranen werken dus niet meer en ook de compressor is daardoor niet meer te gebruiken. Pim is echter niet voor 1 gat te vangen en dus vertrek hij met de helikopter naar Antwerpen om onderdelen te halen…Wij verplaatsen naar net buiten de vaargeul en hebben opeens een avond vrij. Lekker filmpje kijken, whisky’tje en wat chips zijn genoeg om de tijd de doden.