Zo, verjaardag voorbij, slingers opgeruimd, fles wijn van de zaak soldaat gemaakt, het is nu weer tijd voor een serieuze poolexpeditiedag. Op naar Port Charcot. Dit klinkt als een trendy plaatsje aan de Cote d’Azur met een mooie boulevard waar het goed rosétjes drinken is, maar niets is minder waar.
IJsbergen en gletsjers omringen de baai waar we via het smalle kanaal van Lemaire zijn gekomen. Deze prachtige plek wordt onder zuidpoolreizigers ook wel de Kodak Gap genoemd. Als je er bent geweest begrijp je direct waarom. We zijn er zelfs een half uurtje eerder voor opgestaan en we hebben geen spijt. Ik wist niet dat ijs er zó verschillend en zó mooi uit kon zien. Knalblauwe ijsbergen die nog niet zo lang geleden onderdeel van een gletsjer waren en een eindeloze hoeveelheid pinguïns, zeeleeuwen en zeehonden. Voor een bultrug kom je bijna je stoel niet meer uit; we worden blasé.
Onze eerste stop is dus Port Charcot, we gaan aan land bij Booth Island. Een prachtige plek met veel pinguïns en furseals. Deze pinguïnkolonie ziet er veel beter uit dan die van gisteren. Nauwelijks dode kuikens, al zien we wel hoe een poolkip zich aan een karkas te goed doet. Ook dit is onderdeel van het leven op Antarctica. De ijsbergen in het water zijn onwaarschijnlijk mooi. Deze baai wordt door de gidsen ‘The Iceberg Graveyard’ genoemd, omdat de van de gletsjers afgebroken stukken ijs hier langzaam smelten.
Terug op het schip hebben we voor lunch een heerlijk kindermenu: patat met kip. Onze ‘vaste’ tafel is door andere gasten ingenomen, dus we moeten uitwijken naar een andere tafel. Tijdens het eten verplaatsen we ons richting Petermann Island, waar we ’s middags aan land gaan. Wederom veel pinguïns en ‘blubbery friends’. De pinguïns zijn hier veel brutaler dan in voorgaande plekken en pikken met hun snavels even aan de laarzen of de broekspijpen.
We sluiten de dag af met een Antarctische BBQ. Gezellig met zijn allen op het achterdek. De drank is vanavond gratis, dus we houden het wel even vol. Toch licht onderkoeld sluiten we de discoavond af. Wederom een topdag.
Wat een verhaal en wat een sfeer. Ik ontmoette onlangs een Zuidpool-onderzoeker tijdens een lange vlucht. Was helemaal lyrisch over Antartica. “Als je er een keer bent geweest, wil je altijd terug”, bezwoer deze specialist van “in/onder het ijs levende (?) wezens” mij gepassioneerd. Maak dus je borst maar nat; nu nog alleen maar genieten van je gezelschap, wegzwijmelen bij fascinerende kleuren in de buurt van al dan niet brutale/nieuwsgierige zeeleeuwen 🙂 abrazo!