Vandaag gaan we rustig aan doen, hebben we besloten. De 5000 km grens hebben we inmiddels overschreden en dat zijn best wel veel kilometers voor 3,5 week reizen. We slapen uit tot 7.00 uur en genieten van een heerlijk zonnetje bij het ontbijt. Na gistermiddag laat ook deze ochtend Jimbo de huisolifant zijn achterste zien vanaf onze camp site. Tot een uur of 14.00 hangen we rond bij het zwembad, totdat we verdreven worden door de Nederlandse kids-invasie. Tijd voor wat actie! Ja, we gaan weer een game drive doen. Hier aan de randen van de woestijn verwachten we eigenlijk niet zoveel wild meer, het landschap daarentegen is beeldschoon. We rijden eerst 20 minuten op een vreselijke hobbelweg, waarvan we hopen dat die straks wel beter wordt. Niet dus. Het lijkt wel een centrifuge gecombineerd met een hooischudder.
De zonsondergang is snel en wordt uitstekend begeleid door een biertje of wijntje met zowaar een snackplankje! Het uitgedroogde gras op de donkere ondergrond lijkt wel licht te geven met de laatste zonnestralen. Ik zie hoe de kleuren van het landschap per minuut veranderen. Waanzinnig!
We stuiteren weer terug naar de lodge annex camp site. Als het goed is wacht daar een versgebakken brood op ons. Broodnodig, aangezien de voorraad tot het nulpunt was gezonken (evenals de wine gums, de chips en de koekjes). De alleraardigste dame achter de balie van de receptie kijkt verschrikt: wanneer was het brood besteld? Want ze werken met 2 shifts in de keuken die geen overdracht in hun processen hebben opgenomen. Vervolgens begint een hilarische zoektocht naar het bruine brood. Als eerste vervoegt de receptiedame zich tot de keuken, waar na 10 minuten duidelijk lijkt dat daar geen brood is. Over de walkietalkies van het lodgepersoneel horen we in een mengelmoes van Engels en Afrikaans dat alle manschappen moeten uitkijken naar een bruin brood. Ik zie dat het excursiepersoneel in ieder geval niet mee doet aan de zoektocht, die negeren het bericht. Opeens komt de schijnbare bedrijfsleider binnen gestormd met duizend excuses, het lijkt erop dat het niet goed is gegaan met de bestelling. Die conclusie hadden wij ook al getrokken. Maar hij verdwijnt weer en onze hoop op een ontbijt ook… Maar het lijkt erop dat het personeel dit niet laat gebeuren zonder oplossing. Opeens horen we het bericht dat er in de keuken van de poolbar een brood is aangetroffen in de koelkast, die wij mogen overnemen. Wat een opluchting zeg! Het duurt nog wel 10 minuten voordat we hem in onze armen kunnen sluiten, maar na zo’n avontuur geeft dat niks. Zeer gelukkig begeven we ons naar het buffet van het restaurant alwaar we de schrik kunnen verzachten met wildebees stoof en pecannoottaartjes. Het kon slechter!
….en zo zie je, ook als plannen en organiseren niet je ‘key selling items’ zijn…Afrikanen vinden wel weer een oplossing: smakelijk gegeten neem ik aan 🙂