De wegen in Botswana zijn eindeloos, Namibië wint…We vertrekken rond een uur of 7 want er moeten kilometers gemaakt worden. Als we de “grote” weg opdraaien zegt de routeplanner dat we over 413 kilometer links af moeten slaan, opletten geblazen dus. We rijden het eerste stuk door een nationaal park waardoor we ook nog eens niet harder dan 80 kilometer mogen rijden. De eindeloze bosschages, slechts heel soms afgewisseld met een antilope rijgen de kilometers aanéén en de eentonigheid wordt slechts onderbroken als ik als chauffeur de eer heb om een voorligger in te halen. Zal je altijd zien dat nét op dat moment een tegenligger opdoemt waardoor je zeker 30 seconden in moet houden. Bijzonder is wel dat in de “bebouwde kom” je in Namibië je altijd 100 mag rijden. Toegegeven, bebouwde kom is een term die niet echt recht doet aan de situatie maar in de praktijk gebeurd dus het volgende: in het nationale park mag je ter bescherming van de beesten maar 80 rijden totdat je een door het park ingesloten dorpje binnen rijd, want dan mag je 100… Schoolkinderen, bejaarden, moeders met kleintje op hun rug zien het (weliswaar minimale) verkeer met een vaart van 100 kilometer op hun stoep voorbij scheuren, totdat het park weer begint want oh, die arme olifanten. Overigens is het verkeer in de landen waar we tot nu toe geweest zijn een verademing bij Nederland vergeleken. Mensen steken meer energie in voorrang verlenen dan in voorrang nemen, langzaam rijdend verkeer kruipt zover mogelijk in de berm om je te laten inhalen, elke vrachtwagen geeft middels zijn knipperlichten aan dat er ingehaald kan worden en bij de fameuze 4-way stop (een kruispunt waarbij iedereen een stopbord heeft en de eerst aangekomene als eerste ook weer door mag) krijgen we vaak heel hoffelijk voorrang ondanks dat het nog lang niet onze beurt is. 
Kortom rijden is hier geen straf.
Als we de kilometer gemaakt hebben en Rundu bereikt hebben wordt er groots inkopen gedaan want hierna gaan we de leegte van Namibië in. Alle gidsjes waarschuwen voor de komende etappe: zorg voor een volle tank, genoeg drinkwater en eten. Dat lukt zonder problemen! Met steigerende auto rijden we richting de lodge waar we gaan overnachten. Daar komen we in een oase van rust terecht met op elke plaats privé wc en douche. We boeken een sundownboattrip. We arriveren weliswaar een uur te vroeg omdat we ongemerkt een andere tijdszone zijn binnen gegaan maar nadat we de dame van de bediening aan een kruisverhoor hebben onderworpen is ons duidelijk: Nederland is ons vanaf nu een uur te snel af. De sundownboattrip blijkt precies te zijn wat de naam zegt. We varen op de Okavanga terwijl de zon ondergaat. We varen voor de leuk nog even uitgebreid Angola binnen maar dat is dan ook wel het hoogtepunt van een verder niet al te spannende bezigheid. Intussen is het half 9 (althans dat denken we…) hebben we een heerlijk bbq achter de rug met boerenwors en zelf gemaakte hamburgers. Mensen in Afrika hebben honger riep mijn moeder vroeger altijd, maar die is nog nooit met ons op pad in Namibië geweest….