Eindelijk uitslapen! Dat is te zeggen: we kunnen tot 7 uur in bed blijven liggen… We pakken de tas, zetten ze op de stoep en wandelen via de boardwalk naar het restaurant. Een eekhoorn schiet weg als we er aankomen en vlucht via de daken van één van de huisjes van het personeel. Het ontbijt is een beetje teleurstellend: zoete omeletten (yak…) en witte bonen in tomatensaus met te vette worsten. Na het ontbijt blijken de tassen al naar de wachten speedboat gebracht en als we instappen komt de hele staf naar de steiger om ons uit te zwaaien (nog eens yak…) 
Het is tenenkrullend om te te zien hoe erg ze tegen hun zin daar staan te zwaaien omdat het moet. De boot giert over het water, met twee keer 100pk wil dat wel. Alleen een krokodil op de banken van de rivier is in staat om de vaart er uit te halen. We blijven even liggen maar als de krokodil dat ook doet gaat na een minuut of 5 de grap er wel vanaf en varen we verder. De boot legt aan midden in een buurtje van seagypsies. Armoedige huisjes op palen maar met heel veel gezelligheid. Kleine kinderen rennen over de gammele steigers, zijn lekker aan het zwemmen, moeders zitten eten voor te bereiden en vaders zitten in een kringetje te kletsen. Sandokan is een weinig inspirerende stad maar we krijgen een gratis bustrip naar een groot boeddhistisch en dat is wel leuk om te zien. 
De omgekeerde swastika’s doen een beetje vreemd aan maar het schijnt dat de boeddhisten ze al duizenden jaren gebruiken. Een klein Amerikaans meisje heeft het op één of andere manier gedaan gekregen om de grote camera van haar moeder te lenen en staat foto’s te nemen. De camera is haast groter dan het kind zelf… We vertrekken voor de lunch naar het Sabah hotel en hebben daar een waanzinnig lekkere lunch met name het toetjesbuffet is onovertroffen. 
Cornelia en wij gaan nog steeds met hetzelfde schema door onze vakantie maar vanmiddag hebben wij een bezoek aan Sepilok gepland en zij heeft niets te doen dus sluit ze bij ons aan. Sepilok zelf is heel gaaf. Toegegeven: de reden is minder leuk want hier worden alle oerang oetangs opgevangen die vanwege de nog altijd uitdijende palmolieteelt niet meer in het wild kunnen overleven. Toch is het een opvangplek zonder hekken en zouden ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Het feit dat ze gevoerd worden zal ongetwijfeld helpen om ze te binden. Dat is wel heel gaaf om te zien. Een vrouwtje met een jong zit een banaan op te peuzelen terwijl het jong voorzichtig rondkijkt. Twee andere vrouwtjes zitten hem constant aan zijn armen en benen te trekken omdat ze waarschijnlijk ook met zo’n levende pop wille spelen. 
Het grootste mannetje gaat na het eten naar een platform, keert ons zijn rug toe en geeft een demonstratie oerang oetang diarreepoepen, erg fijn om te zien…. Als het eten op is gaan ze alle kanten op. Het blijven geweldige beesten om te zien: zo koddig, onhandig, slungelig en lief.
Als we teruglopen komt er een jong mannetje op ons af en gaat op nog geen meter afstand op de reling van de loopbrug zitten. Hij kijkt ons onderzoekend aan en ondanks dat het een jong beest is, ziet hij er indrukwekkend genoeg uit om er niet voorbij te durven lopen. Als hij een boom in gaat kunnen we er voorbij. Op de terugweg wordt Cornelia bij haar overnachtingsadres afgezet en moeten we afscheid nemen maar wel met de belofte om elkaar op te zoeken als we terug in Europa zijn. Terug in het hotel ziet dat er zo mooi uit dat we besluiten hier te eten en niet meer de stad in te gaan. Er is een uitgebreid BBQ buffet en ze hebben er heerlijke sateh….