No worries!

Zeven dagen zonder internet! Je zou er bijna aan kunnen wennen 😉 Maar er is in de offline tijd wel blaartrekkende proza geproduceerd die ik de komende dagen zal proberen te plaatsen. Eerst maar terug naar donderdag de 13e….
Om half 7 de wekker, een snel ontbijt en vervolgens de behoorlijk lichtere tassen naar de lobby waar de chauffeur al staat te wachten. Labeltje cabin 3 op de bagage en we zijn op weg. Het lichter maken van de bagage is altijd een behoorlijke opgave. Elk onderbroek, elk kabeltje, ja zelfs het hangslotje om de tassen mee af te sluiten worden getoetst op noodzakelijkheid. Ondanks de kritische selectie komen we allebei boven de toegestane 20 kilo uit. De handbagage is ook geen optie want die mag maar 4 kilo zijn. Dan maar gewoon op de gok iets meer meenemen.

We rijden een rondje Cairns en pikken nog een stuk of 8 deelnemers op. Vervolgens naar het vliegveld waar we bij de wereldberoemde luchtvaartmaatschappij Hinterland terecht komen. Iemand van het grondpersoneel adviseert ons om de te zware handbagage bij de ruimbagage achter te laten omdat de cabine veel te klein is om rugzakken mee te nemen. We volgen het advies op en dat is maar goed ook want eenmaal binnen in de lounge (tafeltje met stoel erachter) moeten we één voor één op de weegschaal, weliswaar discreet afgeschermd maar er wordt wel op de kilo nauwkeurig gewogen. Het vliegtuigje is er eentje van het type Cessna Caravan, klinkt als een mooi vervolg op de Toyota Camper. De piloot is er eentje van het type “weet je moeder wel dat je hier bent”, jong broekie, snelle zonnebril op, mouwen opgestroopt, maar hij lijkt te weten wat hij moet doen: drukt op allerlei knopjes en is niet verbaasd over het resultaat. Hij start de Garmin op, geeft de bestemming in (echt waar…) en we zijn weg. De vlucht is prachtig, links het schiereiland van Cape York met het regenwoud van Daintree en links de riffen van het Great Barrier reef. Alle tinten blauw en alle tinten groen. Des te verder we komen, des te droger wordt het landschap van Cape York. Her en der kleine brandjes en heel, heel af en toe een zandweggetje. Lizard Island is een klein, mooi eilandje met een uiterst luxe resort á 1000€ per nacht, maar dat was ooit… Er is begin dit jaar een cycloon over heen gegaan en het enige dat intact gebleven is, is het asfalt van de landingsbaan wat op zich wel weer fijn is als je met een vliegtuigje arriveert. Grappig is dat er geland mag worden op voorwaarde dat er geen foto’s gemaakt worden. Blijkbaar moet de illusie van een weelderig resort nog even intact blijven. Vanaf de ontvangsthal van Lizard Island (3 niet omgewaaide bomen die wat schaduw leveren) wandelen we naar het strand waar de zodiac’s wachten om ons naar de boot te brengen die al voor anker in de baai ligt.

Eenmaal aan boord komen we in een geoliede machine terecht. De Spirit of Freedom doet week in, week uit hetzelfde kunstje, 3 dagen van Cairns naar Lizard Island, 4 dagen van Lizard Island naar Osprey reef en terug naar Cairns. De crew is dan ook behoorlijk effectief, zelfs met hun grappen. Er wordt een smoelenboek gemaakt, iedereen krijgt een sticker met zijn naam op zijn shirt, de bagage verdwijnt zonder onze tussenkomst naar de hut en de praatjes worden met een routinematig gemak afgedraaid. Hetzelfde geldt voor de veiligheidsbriefing waarbij een aantal zaken er behoorlijk uitspringen: verplichte veiligheidsstop van 2 minuten op 10, 5 minuten op 5 meter en altijd met 50 bar terug op de boot, voor vertrek altijd een headcount en altijd een oppervlakte coördinator op zijn post tijdens de duik. Vijftig bar terug op de boot is voor een grootverbruikers als ik wel een straf.

We vertrekken vrijwel meteen en gaan op weg naar een duikstek die Pixie Mania heet. We moeten een aantal kunstjes laten zien aan een instructeur. ’t Is een Japanner en naast ons krijgt hij 3 Japanners mee waaronder een heer op leeftijd. Die heeft blijkbaar niet veel van de briefing begrepen en wordt door een paar boze Japanse kreten op een leitje door de gids terecht gewezen. We gaan op pad maar zijn nog maar een minuut of 15 onderweg als Marieke de lekmelder in haar onderwaterhuis alarm ziet slaan. Ik gebaar dat ze op moet stijgen en dat ik onze Japanse duikgids ga inseinen dat we vertrekken. Die zit behoorlijk diep en als ik daar aan kom is hij net bezig iemand via hetzelfde bordje terecht te wijzen over zijn slechte vintechniek. Ik tik hem op de arm en wacht op reactie. Hij negeert me volledig en dus tik ik nogmaals op zijn arm. Hij kijkt 1 seconde opzij en kijkt weer weg. Ik besluit om hem in zijn sop gaar te laten koken en ga achter Marieke aan. Boven water zwemmen we terug naar de boot en geven de camera af. We laten nog even wat kunstjes zien zoals het oplaten van je decoboei en het opblazen van je vest met je mond. De camera doet het gelukkig nog maar het is niet duidelijk of het huis gelekt heeft. Dus nemen we het lege camerahuis op de tweede mee om te checken. Dat is niet zo’n hele grote ramp want er is niet al te veel zien.
Het is altijd even wennen in zo’n nieuwe groep vol onbekenden. Locals, Amerikanen, Spanjaarden, Japanners, Engelsen, Canadezen, Fransen en natuurlijk twee Nederlanders. Toch is er altijd een grootste gemene deler, namelijk de passie voor duiken.
Tijdens het diner komt een bemanningslid langs met een grote pot pillen en adviseert iedereen vriendelijk doch dringend er een paar te nemen. We gaan namelijk vannacht de oversteek maken naar het Ospreyreef en dat is een dikke 10 uur varen en de wind is behoorlijk pittig. Omdat we nog nauwelijks in hebben kunnen slingeren zal het een pittig tripje worden. Rond half 8 vertrekken we en inderdaad gaat de boot aardig te keer. Geen betere plek dan je kooi als het schommelt dus liggen we om half 9 te slapen. Het wordt een lange nacht: honderd keer in slaap vallen, honderd keer wakker worden. Er zit geen patroon in de golven dus je kunt 10 minuten lang het gevoel hebben dat het rustiger wordt om vervolgens wreed wakker geschud te worden door een flinke golf. Rond 5 uur meren we af, keert de rust weer en kunnen we nog een uurtje slapen voor de eerste duik.