De leegte van Namibië is voor een bewoner van één van de dichtstbevolkte landen ter wereld soms beangstigend. We staan in een leegte die tot aan de horizon reikt. In geen 100 kilometer is er een menselijke invloed te ontdekken, behalve dan de stoffige weg die zich voor ons uitstrekt. 
En zelfs daar weet de natuur een tijdelijke oplossing voor. In de zinderende hitte lost de weg aan de einder langzaam op in een trillende fata morgana die hemel en aarde in elkaar overlaten lopen. En waar de mens zich terugtrekt maakt de natuur zijn rentree. Al in 1907 werd Etosha een nationaal park maar er waren toen nauwelijks wilde beesten: leeuwen, impala’s, olifanten, neushoorns, ze kwamen pas geleidelijk aan terug om weer bezit te nemen van wat ooit hun territorium was. De droge hoogvlakte ziet er bar en onherbergzaam uit maar het leven is uitbundig. Bij de waterplaats waar we langsrijden zien we een leeuwin achter een bosje in een hinderlaag liggen maar de impala’s zijn al zo onrustig dat de leeuwin hoofdschuddend opstaat en terugloopt naar wat haar kroost blijkt te zijn. Achter een heuveltje zien we nog net twee piepkleine leeuwtjes blij tegen de leeuwin opspringen.
De onrust van de impala’s wordt ons door een safaritruck vol nonnen verklaart. Opgewonden vertellen ze dat er een stukje verder op nog meer leeuwen te zien zijn. We rijden wat verder en hebben inderdaad zicht op een groep leeuwen. Een stuk of 5 leeuwen liggen lui in de zon terwijl achter hun de impala’s in gestrekte draf de plaat poetsen.
We moeten verder de leegte in richting Olifantrus. We hebben nogal hooggespannen verwachtingen van de campsite. Tien plaatsen, een waterplaats met uitkijkpost met twee verdiepingen, dat lijkt ons op het lijf geschreven. Bij aankomst blijkt dat iets anders. Er zijn inderdaad maar 10 plaatsen maar twee daarvan zijn Overland plaatsen waar dus bussen vol luidruchtig Italianen en Duitsers uit worden geladen. De waterplaats is een mooie plek om de zon onder te zien gaan maar meer valt er niet te zien of het moet een jakhals zijn die een slokje komt nemen. De hele ambiance heeft overigens ook nogal wat weg van een aflevering uit “The Walking Dead”. Het hek dat de wilde beesten weg moet houden doet veel aan het hek rond Alexandria denken. Marieke heeft gisterenavond een tak over het hoofd gezien en heeft zoveel last van dat er een zalfje en een ooglap aan te pas moest komen. Voor de echte kenners: een sprekende impressie van de Governer. Tel daarbij het acteertalent van Rob en de scene is compleet. En het bleef nog lang onrustig in het park.
 |
||
 |
||