Wazig gedrag van de wekker op de telefoon zorgt ervoor dat we al voor 7 uur wakker zijn in plaats van half 8. Maar na een douche ben ik wakker genoeg om te ontdekken dat het wazige gedrag voornamelijk, of eigenlijk alleen komt door de eigenaar van de telefoon… Het ontbijt is simpel maar goed: geroosterd (zoet) brood met chocopasta is altijd OK.
Half 9 draaien we in Olaf’s auto het erf af op weg naar Kota Kinabalu. Olaf is een nare chauffeur: groot licht, toeteren, veel kritiek op rijgedrag van anderen. Eenmaal voorbij de stad zouden we zicht kunnen krijgen op “de” berg maar de 4095,2 meter hoge puist is in nevelen gehuld. Olaf blijft optimistisch: misschien later. We stoppen voor koffie bij een enorme souvenir pleisterplaats. Grote hallen vol met zinloze meuk, maar ook echt alleen maar meuk, er is zelfs geen T-shirt te vinden dat ook maar een beetje OK is. Honderden afbeeldingen van de berg op mokken, kleedjes, pennen, badges en zelfs op WC papier, maar een blik naar buiten geeft aan dat al die kitsch de enige manier is om de berg te zien.
We gaan verder richting het park en maken, na een bezoek aan het infocentrum, een wandeling. Afgezien van de te grote hoeveelheid toeristen, is het een erg mooi park. Olaf legt het één en ander uit, met name over de honderden orchideeën soorten die hier voorkomen, waarvan vele endemisch. Voor de lunch neemt hij ons mee naar een echt Chinees restaurant, wat op zich wel erg leuk is om bij te eten. We rijden door naar de Poring Hot Springs. Dat is een deceptie want hier is het één grote toeristenmassa en die komen allemaal kijken naar iets dat in essentie niet meer is dan een paar zwembaden vol naar rotte eieren stinkende warm water is. De canopywalk die erbij hoort is filelopen. Als we ons een beetje uit de drukte weg manoeuvreren (Olaf is bij de auto achtergebleven) komen we in een prachtig stuk bos terecht. Het kan dus wel!
Op de terugweg dommel ik wat weg (Marieke is heel sneaky op de achterbank gaan zitten) als Olaf opeens hard remt en me wakker schudt. Voor ons is het wolkendek opgebroken en ligt Mount Kinabalu. Een prachtige kale granietpukkel in het landschap. Een klein stukje verder slaat Olaf af en neemt een modderpaadje omhoog. Hij stopt de auto voor een klein houten hutje. Na het overhandigen van wat lokale pecunia kunnen we door en krijgen we de Raflesia te zien, hier heel vaak gepresenteerd als ’s wereld grootste bloem, in feite een enorme zwam. Overigens wel erg mooi om te zien. ’s Avonds eten we bij een lokaal tentje aan het strand. Sate van kippenkonten, hier een delicatesse en eerlijk is eerlijk, goed te eten, maar niet iets dat ik in Nederland op veel menukaarten ben tegengekomen.
