Gaskraan dicht? Tijdschakelaars gezet? Planten water gegeven? Ramen dicht? Alle stekkers eruit? Altijd heb je het onderhuidse idee dat je iets vergeet maar als Marcel aanbelt omdat hij zo vriendelijk is om ons naar Schiphol te taxiën moet je het loslaten. De deur is op slot! Een trucje van Gert-Jan geleerd: als je het hard op zegt weet je vrijwel zeker dat je later niet twijfelt of de deur op slot zit. De rit naar Schiphol is rustig. De nieuwe A2 is breed genoeg om zelf een onderdeel van Schiphol te worden. We hebben al ingecheckt dus we hoeven alleen maar de bagage af te geven. Daar is een aparte balie voor maar de grap is dat de gewone incheckbalie behoorlijk veel sneller gaat… Maar we raken uiteindelijk alle bagage kwijt en kunnen gaan shoppen. Eén Coal Ila en één Rituals pakket later melden we ons voor een broodje bij de catering van Schiphol.
De vlucht vertrekt op tijd, ons thuis voor de komende 12 uur is de 562 cm stoelruimte. De inflight entertainment is een beetje saai, dus we spelen aardig wat potjes Tetris tegen elkaar. Slapen komt er niet echt van. In Kuala Lumpur moeten we van International naar Domestic met de skytrain, een onbemand treintje dat tussen de terminals pendelt. De douane counter is volledig uitgestorven dus 5 minuten later zien we de gate al. De 1,5 uur overstaptijd had ons van te voren nogal zorgen gebaard maar het is een makkie. We scoren ergens een kop koffie en thee en boarden. De vlucht levert een naar jengelend kind achter ons op waardoor er weinig van slapen komt. Daar staat tegenover dat de vlucht maar 2,5 uur is dus dat is te overzien.
Eindelijk ga ik eens een keer naar Kota Kinabalu. Alleen de naam vond ik zo prachtig dat ik altijd gehoopt had om er eens heen te gaan en nu gaat het lukken! Het is de hoofdstad van Sabah, één van de federale staten van Maleisië. Maar hoofdstad suggereert meer dan het is, KK is geen metropool. Olaf staat ons al op te wachten in de ontvangsthal met zijn zoontje Hakim. Hij pakt wat van de 30 kilo bagage over, laden het in zijn auto en zijn op weg naar zijn homestay. Dat ligt een klein stukje buiten de stad, langs een klein riviertje. Het is een leuk gebouw met een torentje. Hij lult wel 5 kwartier in een uur, is behoorlijk pedant maar niet onaardig. In de keuken staat een schaal met lekker donuts want het is goede vrijdag en dat is hier een feestdag. Ik verbaas me er wel over want Maleisië is streng islamitisch, maar blijkbaar heeft het in de Islam ook betekenis. Zijn hele familie is dus vrij, lokale vrouw, oma, Hakim en Aisya,
De kamer is prima, het bed uitnodigend en dus zijn we de komende 2,5 uur in coma. Nadat we weer een beetje bijgekomen zijn van de jetlag douchen we en gaan op de veranda zitten om wat te lezen en dit verhaal te schrijven. Dat lukt niet echt want Olaf heeft ons gespot en nodigt ons uit voor een wandeling door de buurt. We gaan mee en worden ook door Hakim gevolgd die sinds vanmorgen kan fietsen en dat heel graag wil laten zien. Een rijke chinees heeft in de buurt een huis gebouwd volgend de regelen van Feng Sui. In zijn tuin staan heel, heel veel beelden, die spijtig genoeg ook heel, heel lelijk zijn. Eén van de zaken de uit Feng Sui voortkomen is dat het hoogste gebouw de meeste positieve energie opvangt. Daarom heeft de chinees ook een hoog torentje aan zijn huis gebouwd. Olaf verteld dat hij weliswaar niet in Feng Sui gelooft maar dat hij voor de zekerheid zijn eigen torentje verhoogd heeft.
Terug in het huis eten we een zelf geplukte sinaasappel en kunnen eindelijk rustig op de veranda zitten. Over het veld lopen prachtig gekleurde vogels, de temperatuur is een graad of 30, kortom de vakantie zakt over me heen.
Rond een uur of 7 maken we ons klaar om met Olaf de stad in te gaan, uitgenodigd door Olaf. We stoppen bij de avondmarkt, een heksenketel met kraampjes vol met vis en groente. Olaf laat ons de geheime van de tropische producten zien zoals papaja en kaneel ??? De sfeer op de markt is wel leuk, de geuren, de kleuren, de geluiden maken het overduidelijk: dit is niet Nederland… We gaan weer verder en via een uitzichtpunt over de stad (wat kan die Olaf lullen…) gaan we naar Hang Hue Seafood restaurant. Een overdekte markthal met in het midden eettafeltjes. Langs de kanten enorme hoeveelheden aquariums waar heel veel vis in zwemt die ik veel liever live voorbij zag zwemmen. Niets voor mij, eten moet in plastic verpakt, zo min mogelijk refererend aan wat het ooit was, in de supermarkt liggen. Maar dat niet alleen: veel te jonge tandbaarzen, kreeften en bidsprinkhanen zwemmen er rond in de aquariums. We eten wat en drinken een mango smoothy zoals dat alleen in de tropen kan, van de lekkere dikke zoete sap. Terug op de homestay nog een een biertje en dan is het weer tijd voor de jetlag.