Steenbolken rond de Vinca Gorthon (Beeld: Klaudie Bartelink)
Rond half acht maakt Cyriel me wakker na een onrustige nacht. Teveel indrukken, zoiets als proberen in slaap te vallen nadat je als 8 jarige een huis vol visite hebt gehad die alleen maar voor jou kwamen èn allemaal een cadeautje meenamen.
We vertrokken te laat uit Scheveningen rond een uur of 10, expeditieleider Ben geeft een briefing en na nog wat Schotse versnaperingen liggen we op bed rond een uur of 12. We varen nog steeds en dat gaat prima want er is vrijwel geen golfslag. Als de boot stopt schrik ik wakker: wat een stilte! Ik rommel door tot ik eruit mag om te ontbijten. Dat is heerlijk zoals altijd. Vers gebakken brood en een tafel vol beleg. Rond 9 uur moeten we ons klaar maken voor de Vinca Gorthon, een 160 meter langs vrachtschip dat in 1988 gezonken is en na een mislukte poging om het te bergen, gevolgd door het verplaatsen van de vaarroute, èèn van de laatste wrak zal zijn die bijgevoegd zal worden bij de 11000 wrakken die er al waren. Waarom? De scheepvaart moet zich strikt houden aan vaarroutes en als er dus een schip zinkt, ligt het in de vaargeul en dus zal het geborgen worden. De duik zelf is mooi: een groot stoer wrak met op een aantal plaatsen de souveniers van de mislukte berging: dikke kettingen waarmee het wrak doorgezaagd had moeten worden. We zien niet al te veel bijzonder leven, maar wel heel veel zeedonderpadden.
We gaan na de duik meteen op weg naar de Maasburg dat in het Marsdiep bij Texel ligt. Na wat zoeken vinden we het, het ankertje met de afdaallijn wordt gegooid en kunnen we wachten tot de kentering die rond 4 uur zou moeten zijn. Omdat we dicht bij Texel liggen, hebben we ontvangst en kan ik weer even met Marieke bellen, een onverwachts genoegen. Rond 4 uur staan we opgetuigd te wachten. De zodiac ligt naast de boot aan een lijn en het is duidelijk te zien achter het bootje: een stevige zog… Ben besluit om het toch te gaan proberen en ondanks tegenwerpingen springt hij overboord. Hij probeert naar de afdaallijn te zwemmen maar de gierende stroming zet hem weg. De zodiac snelt te hulp en levert hem af bij de boei. Dan gebeurt het ondenkbare: na 5 minuten komen ze weer boven, Ben breekt een duik af! Terug aan boord blijkt de stroming inderdaad niet te trotseren. Opgeven is geen optie en dus wachten we. Uiteindelijk, twee uur na de kentering gaat de inmiddels uitgedunde groep duikers alsnog. Ik wordt afgeleverd bij de boei en lig als een vlag in de wind te flapperen. Cyriel wordt ook afgeleverd inclusief stage en we trekken ons tegen de stroming in naar beneden. Op een meter of 10 hangen we de stage aan de lijn, mocht er zich een noodgeval voordoen, is er in ieder geval extra lucht. Eenmaal op het wrak blijkt het zicht uiterst mager, niet meer dan een meter of 2. Maar de stroming is behoorlijk minder geworden. We gaan op pad voor wat een leuke duik blijkt te worden.
We hebben een postzak mee voor het snijden van netten en dat doen we dan ook. Ik vind nog een wrakreel die later van Rob blijkt te zijn. Aan het einde van de duik valt de stroming helemaal weg, 2 uur na het berekende moment. Blijft toch een bijzonder verschijnsel…’s Avonds vertelt Chris van WNF iets over hun missie en doet Wim van het ministerie van I&M de visie van de regering uit de doeken, wat de nodige discussie oplevert. Daarna een slaapmutsje en naar bed: morgen om 6 uur op…