No worries!

De dag begint weer vroeg, uurtje of 7: profiteren van de relatieve ochtendkoelte. Tegenover de camping ligt een gebied met veel bizarre rotspartijen en daar maken we een wandeling. Waren we intussen gewend aan de zoetwaterkrokodillen (zonder er ooit 1 gezien te hebben overigens), nu is het toch wel different cook zoals ze dat hier zeggen. De borden zijn groter, feller geel en bevatten veel meer uitroeptekens. Salties! Zoutwaterkrokodillen zijn veel minder zoet in ieder geval qua gedrag. Wij staan op de menukaart van deze reptielen die zo succesvol ontworpen zijn dat het model al zo’n 200 miljoen van de productieband rolt zonder enige modificatie. En sinds de jaren ’70 doet het model het hier zelfs weer zo goed doet dat er een speciale club zich bezig moet houden met crocodiles management: monitoren, vangen als ze in de buurt van bebouwing dreigen te gaan raken, herplaatsen, kortom een stukje wild waar je rekening mee moet houden. De wandeling start over de zanderige “hoogvlakte”, slingerend tussen de zandsteenformaties. De terugweg gaat langs de oevers van de East Alligator River en met de waarschuwingsborden in gedachten loop je er toch minder vrijblijvend. Achter elke hoek vermoed je een croc, maar als dat na een uur nog steeds nog niet gebeurd is, gaat de angst er een beetje vanaf. Het is nog vroeg dus plakken we er nog een wandeling aan vast. Die gaat door het Monsoonbos, een dicht begroeid bos dicht tegen de rivier aan dat in het natte seizoen een half jaar onder water staat.

We beginnen bij de boothelling, waar de echte levensmoeë Australiërs hun visserboot te water kunnen laten (ondanks verhalen op het informatiebord over vissers die bij het binnenhalen van een vis hun arm in moesten leveren bij een croc). We naderen de getijdenwaterrivier omzichtig want het water is modderig en de kanten zijn spekglad van de modder. We kijken met ogen op steeltjes maar elke boomstam blijkt ook inderdaad een boomstam te zijn en elke rimpel niet meer dan een visje. Net als we weg willen gaan komt er op een meter of 5 van ons vandaan een krokodil boven. Zijn imposante bek is net boven water en zijn ogen scannen de omgeving af. We zorgen er voor dat we op de harde ondergrond van de boothelling staan zodat we ons snel uit de voeten kunnen maken zonder weg te glibberen en zien de krokodil weer onder gaan. Nu pas zien we dat zijn contouren zichtbaar blijven en dat waarschijnlijk de hele tijd al waren. Na een paar minuten komt hij weer boven en kijkt weer eens rond maar ziet nog steeds niet meer dan een paar bleekscheten (Balanda in de Aborignal streektaal, een stukje Nederlandse historie om niet echt trots op te zijn) die blijkbaar niet de moeite waard zijn om op te jagen. Onze eerste echte zelf gevonden krokodil! De wandeling langs de oever is mooi maar wordt wel overheerst door het uitchecken van de rivier zodra er een opening is. We zien er nog één maar wel op grotere afstand. Wel dichterbij en goed te zien zijn de vele flying foxes die in de bomen hangen te chillen. Het valt wel op dat ze onmiddellijk beginnen te krijsen als wij in de buurt komen. Zal mijn nieuwe Australische deo wel zijn. Aan het einde van het pad scheiden de wegen van Marieke en mij. Voor ons ligt een bruggetje met een bordje er naast: only women. De Aboriginals hebben veel gebruiken en gewoontes die niet altijd even makkelijk te doorgronden zijn voor ons, maar de afgelopen 100 jaar zijn ze al zo vreselijk schofterig behandeld, dat dit in ieder geval iets is dat we wel kunnen respecteren. Marieke keert als een ander mens terug 😉

Omdat we gisteren nogal door moesten lopen om de zonsondergang niet te missen gaan we vandaag nog eens naar Ubirr om de honderden rotstekeningen te bekijken. Op sommige plaatsen zijn er meerdere lagen van de prachtige kunst te zien. De laatste laag zelfs zo recent dat er zelfs een blanke op te zien is (met handen in zijn zak en een pijp in zijn mond). We zijn expres in hetzelfde gebied gebleven omdat de Border Store alom wordt geprezen om zijn Thaise eten. Toegegeven, de binnenlanden van Kakadu zijn niet de meest voor de hand liggende plek voor een Thaise lunch maar hij smaakt er niet minder om! Curry puffs en een Thaise rundvlees salade.

Na nog wat boodschappen in Jabira rijden we naar de Nourlangie regio waar naast prachtige rotspartijen ook een mooie Billabong te vinden is (dat is een waterpartij die achterblijft na de regenperiode). De wandeling is kort: het is namelijk reteheet en de laatste resten water leveren behalve heel veel vogels ook heel veel vliegen op. Die hebben de nare gewoonte te landen in je neusgaten, orengang en in je ogen of op je bril. Je kunt dat een minuut of 5 bestrijden maar na een kwartier worden we er zo gek van dat we naar de bus vluchten en met de airco aan door rijden naar de camping in Cooinda. De keuze voor de camping is vlug gemaakt: die met een zwembad. Sissend laten we ons het water in zakken. Tssss…….