Zwarte zwanen zwemmen in zee
De tweede keer camper oppikken gaat zowat nog eenvoudiger dan de eerste keer. De dame met zwaar Russisch accent constateert met een blik op het computerscherm dat we pas nog een camper gehuurd hebben dus formuliertje invullen en hier zijn de sleutels, kijk maar op de parking welke auto er reageert op de afstandsbediening. Een kwartiertje later rijden we door de drukte van Adelaide. Het verschil met de Northern Territory kan niet groter zijn. Overal mensen, auto’s, winkels, stoplichten: dit is de bewoonde wereld. Tijd dus om te vertrekken, maar niet voor dat we eten ingeslagen hebben en een bezoek gebracht hebben aan de Thirsty Camel, zeg maar de Gall & Gall van Australië. Grappig systeem houden ze er hier op na. Alle slijterijen zijn hier drive-through, maar dan ook echt drive-through, grote deur door met je bus en je staat midden in de winkel. Toegegeven, zou je ook in Nederland kunnen doen maar met aanmerkelijk meer schade voor de winkel.
Buiten Adelaide ondergaat de wereld weer een metamorfose. Na een half uurtje richting Kangaroo Island te hebben gereden komen we terecht in een landschap waar ik achter elke hoek een oud boertje, met een alpinopetje op, een baguette onder zijn linkerarm en een setje petanque ballen in zijn rechterhand op weg zie gaan naar de Bar Tabac om een Pernod te drinken avec d’amis. Golvende heuvels met wijngaarden worden afgewisseld met olijfboomgaarden en geel wuivend koren. Gelukkig snappen de Australiërs dat ook en zetten ze je weer met beide voeten op de grond door te waarschuwen voor overstekende koala’s of kangaroo’s.
De ferry naar Kangaroo Island slingert behoorlijk door de stevige wind maar we komen met droge voeten aan. Het is echt een eiland. Waar ‘m dat nou precies in zit weet ik ook niet, maar het ademt een soort Waddeneiland sfeer uit. Dat het niet helemaal te vergelijken is blijkt wel uit het feit dat we nog zo’n drie kwartier moeten rijden om in Kingscote te komen, waar de duikschool is. Duikschool klinkt serieus, dat is het niet. In de winkel staat een kassa, een rekje met te lelijke T-shirts en een koelkast waar ooit drankjes in koud gehouden werden. Achter de winkel is het een zootje en tussen die rommel ontmoeten we Brendan, een uit Nieuw-Zeeland afkomstige duikgids die ons gaat begeleiden. We spreken af om de volgende dag om half 10 voor de deur van duikschool te water te gaan bij de pier van Kingscote. We zoeken een camping en vinden die ook. En weer blijkt dat je niet te snel op moet geven. De receptie ziet er enorm gesloten uit, maar niets is minder waar. Een soort kattenvrouwtje (voor insiders: sprekend Elly uit Haamstede) handelt de formaliteiten af en wijst ons een plek. De camping is redelijk afgetrapt maar voldoet verder prima. Na een strandwandeling blijkt het al gauw te koud te zijn om buiten te blijven zitten! Schril contrast met vorige week.