No worries!

De nacht was plakkerig heet maar rond een uur of half 7 is het comfortabel afgekoeld tot een graad of 28. De verwachting voor vandaag is volgens het prikbord bij het informatiecentrum 43 graden. Tijd om op te staan dus want we willen een wandeling maken voor de verwachting uit blijkt te komen. De wandeling is mooi, eerst richting een uitzichtpunt over de eerste Katherine Gorge. In de gidsjes wordt gerept van 13 Gorges, iets wat ik interpreteerde als 13 kloven maar dat is toeristen naïviteit of uitbaters slimmigheid. Elke barrière in Katherine river die tijdens de droge periode (van mei-oktober) ontstaat wordt een Gorge genoemd. Omdat er 13 droogvallende natuurlijk dammen zijn, spreken we dus van 13 Gorges, waar het eigenlijk gewoon 1 rivier door een kloof is. Het uitzicht is prachtig. Op de vlakte de fris groene eucalyptus bomen met hun wit en rode stammen met eronder het bruine door en door droge gras geven een tegenstrijdig beeld. Alsof een frisse lente gecombineerd wordt met een hete zomer. De rivier heeft een diepe kloof uitgesleten in het plateau, met diep oranje, rode en zwarte rotspartijen. Het water is kalm want we zijn hier aan het einde van de droge periode dus er is vrijwel geen aanvoer van water. Spierwitte kaketoe’s zweven door de kloof en de parkieten met hun prachtige groen/rood/gele verendek schieten voorbij, schelle kreten uitslaand. De wandeling zelf gaat over het plateau via een grote bocht terug naar het bezoekerscentrum. De 3 liter water die we meegenomen hadden is na de 2 uur wandelen tot de laatste druppel op, de hitte is enorm. We drinken een ijskoude cola in het restaurantje en genieten van de vogelshow. De grote zwarte raven maken ruzie in de dakspanten en storten zich op de resten van een broodje. Ze gaan er vechtend vandoor achtervolgt door twee Kookaburra’s, een mooie naam voor wat wij in Nederland een ijsvogel zouden noemen. Om intussen duidelijke redenen hebben ze hier een andere naam bedacht 🙂 Als het blikje limonade leeg is wordt het vrijwel meteen geconfisqueerd door een groepje prachtig gekleurde honingdiefjes (what’s in a name).

Om 11 uur besluiten we mee te gaan met een rondvaart dieper de 1ste Gorge in. De angst is dat het een beetje bejaarde vermaak zal zijn maar ondanks dat we (ja zelfs ik) de gemiddelde leeftijd aan boord behoorlijk drukken, is het prachtig. We kunnen doordat we aan het einde van het droge seizoen zitten niet verder dan de eerste Gorge maar daar kunnen we wel aan wal en wandelen naar de tweede Gorge. Omdat we door de lage waterstand erg snel weer terug zouden zijn is het programma aangevuld met zwemmen. De aankondiging is echt Australisch: bij de zwemplek kunnen twee soorten krokodillen voorkomen. De zoetwaterkrokodil heeft een hele kleine bek dus daar zijn we geen natuurlijke prooi voor. Je moet natuurlijk niet op zijn kop gaan staan want dan wordt ie boos. Ik kijk eens over de reling en zie water met zeker 50 centimeter zicht… De Salty is een stuk gevaarlijker maar daar doen ze aan krokodil management. Er hangen kleine rode drijvertjes en als die tandafdrukken vertonen is er waarschijnlijk een krokodil gearriveerd. Die zijn namelijk erg territoriaal en zeg nou zelf, wie wil er nou een klein rond drijvertje in zijn territorium? Niemand toch? Als er tandafdrukken gevonden worden, wordt er een val gezet waarna de krokodil hopelijk gevangen wordt. Omdat het een nationaal park is wordt ie vervolgens niet naar de slager gebracht maar naar een andere plaats om uitgezet te worden of naar een krokodillenfarm voor de fok. Kortom: we kunnen te water… Omdat de gids zelf ook overboord springt, besluiten we er toch maar achter aan te gaan en dat pakt goed uit. Heerlijk verfrist en met alle ledematen nog intact varen we terug. Het restje van de middag brengen we aan de rand van het zwembad door, af en toe springen we sissend te water en als we weer genoeg afgekoeld zijn gebruiken we de WiFi om de rest van de wereld te vervelen met onze reisverhalen. Inmiddels is de zon aan het zakken in de rivier en zijn de eerste wallaby’s al weer verschenen die een bijdrage leveren aan het kort houden van het gras. Zo meteen maar weer eens een poging doen om Australia’s Masterchef uit te hangen. Ik weet niet wat de jury gaat vinden van een pot spaghettisaus, aangevuld met wat diepvries gehakt, op een bedje van komkommer met tomaat met een kant-en-klaar dressing uit een vaag potje Dat zou wel eens een eliminatieronde kunnen worden. In ieder geval wel beter dan die combi van Marieke van gisteren (op en top fusion: een hamburger met kipkruiden, Indonesische noodles en doperwten, WTF!?!).