De volgende dag zou het volgens de net-zo-betrouwbaar-als-in-Nederland-weersvoorspelling een koude bewolkte dag worden. Maar niets is minder waar als we de gezellig gerafelde gordijntjes van onze camper wegschuiven: de zon schijnt! Na ons een tijdje weer vergaapt te hebben aan de rondlopende koala’s en de fleurige vogelshow besluit ik om de hoogtevrees van Willem eens te gaan challengen. We gaan naar de zogenaamde Otway Fly Treetop Adventure, waar we door de boomtoppen heen gaan vliegen aan een kabeltje (Zipline). De slingerende weg ernaar toe is enorm sprookjesachtig: een gematigd regenwoud, heel veel grote boomvarens (> 2 meter < 12 meter) en de zogenaamde Mountain Ash (Eucalyptussoort, > 2 meter < 30 meter), gehuld in een mooie nevel. Af en toe vraag ik aan Willem of hij het nog ziet zitten om mee te doen, steevast als antwoord krijg ik ‘eerst maar even kijken’. Mmm. 
Eenmaal aangekomen werkt de dame achter de balie goed mee om Willem onder druk te zetten, we kunnen binnen een half uur mee met de volgende groep. ‘Yay!’ denk ik. Ik houd wel van wat actie. Uiteraard krijgen we eerst een briefing blablabla en dan lopen we naar het eerste station. We gaan een wenteltrap omhoog en blijven wachten tot iedereen boven is op de trampoline rond een erg hoge boom (no jumping). Op dit moment zie ik Willem al lachen als een boer met kiespijn, die heeft er zin in! Uitgerekend mag híj ook als eerste na de demonstratie van de instructeur. Met de GoPro op zijn helm weet hij zijn helletocht vast te leggen (ging uiteraard prima). Als ik daarna bij het tweede station aankom, zie ik dat hij in die fijne tussenwereld zit, tussen gave ervaring en doodsangst in. 
Maar hij lacht nog. En na nog 2x slingeren kan hij ervan genieten. Tijdens de tocht verteld de instructeur over het wonderlijke bos van de Mountain Ashes en de Myrtle Beeches. Over de branden die er zijn geweest, over de houtkap van de immigranten, over hoe groot en dik deze bomen kunnen worden. Uiteindelijk genieten we beide van de bijzondere manier om door een regenwoud te bewegen. Na afloop kunnen we ook nog de boardwalk op, die nog hoger gaat dan de Zipline. De hoogste toren is zo’n 47 meter hoog en heeft een aardige uitslag waar zelfs ik als niet-hoogtevrezende pijn van in mijn spreekwoordelijke ballen krijg. Willem ziet groen dus we gaan gauw maar weer naar beneden. 
Op de boardwalk hebben we wel meer tijd om de reuzen van het bos beter te bestuderen. De afbladerende bast van de Mountain Ash dient om het vuur te bevorderen, want de boom kan niet tegen vuur, maar de zaden bovenin hebben vuur nodig om open te gaan. Heel bijzonder hoe de bomen ook evolueren naar het extreme Australische klimaat. Moe maar voldaan tuffen we weer richting de camping. We hebben zin in een vuurtje en Willem regelt een self-made bush fire bak met een zak hout. Het brandt snel en mooi, maar het koelt toch nog wel snel af ’s avonds. Een Zeelandweekend met Duikteam Gejo is makkelijker vol te houden. Dus als de eerste blokken hout opgebrand zijn, verdwijnen we weer snel in onze rijdende mobiel.