No worries!

Vandaag de laatste dag van de vakantie 🙁 Maar niet te vroeg janken, we hebben nog een hele ochtend. We moeten de wekker om 7 uur zetten om de airport shuttle nog te kunnen boeken en omdat we toch wakker zijn gaan we er maar uit. De tassen worden reisklaar gemaakt, we checken uit, laten de tassen in de berging van het hotel achter en gaan ergens op een lekker terrasje ontbijten. Het nieuws hier staat bol van de waarschuwingen over het feit dat het vandaag de warmste dag in 2 jaar gaat worden in Sydney. Voorspelling: 38 graden… Op het terras in de schaduw is de ochtendzon nog mild en kijken we toe hoe Sydney naar het werk gaat. Ergens diep in mijn geheugen probeert er een kwalijk soort Gollem omhoog te kruipen die over aanstaande maandag wil beginnen. Ik smijt het nare beest ver van me in de warmer wordende ochtendzon.

We gaan op weg naar de vismarkt van Sydney, een must volgens ingewijden. Australia’s Masterchef maakt er af en toe opnames en aangezien dat één van onze favoriete tv-shows is, lijkt het grappig om daar eens live rond te lopen. Dat valt een beetje tegen, leuk is het zeker maar na een half uurtje hebben we het wel gezien. De tijd is te kort om nog iets substantieels te ondernemen dus zijgen we neer op een terrasje en laten de stad aan ons voorbij trekken. Terug op bij het hotel is het wachten op de Airport shuttle. Die laat op zich wachten en als hij uiteindelijk verschijnt, moet hij nog flink wat andere adressen af zodat we een half uur te laat bij de incheck zijn. Op zich geen enkel probleem ware het niet dat de rij onafzienlijk is én maar heel langzaam opschuift. Er wordt intussen gevraagd of mensen voor vlucht MH122 op willen schieten… Wij willen wel maar de rij niet echt. Met nog een kwartier speelruimte weten we de bagage kwijt te raken. We gaan richting de gates alleen maar om bij de volgende rij uit te komen: die van de immigratiedienst. Weliswaar iets sneller maar ons geduld wordt wel op de proef gesteld. Maar ook deze hindernis nemen om gelijk in de volgende fuik te lopen: handbagage controle. Alles lijkt goed te gaan tot mijn rugzak door de scanner gaat en alarmbellen af laat gaan. Om wat gewicht te verdelen heb ik al mijn batterijen in cameratasje zitten maar dat wekt achterdocht. Alles moet eruit en nogmaals door de scanner. Uiteindelijk mag ik verder, om vervolgens door een streng kijkende dame apart genomen te worden omdat ik uitverkoren ben voor een check op explosievenresiduen. All resistance is futile en dus laat ik me door haar van top tot teen samplen. Ondanks het feit dat ik inmiddels zelf wel op ontploffen sta, mag ik toch door. Sprintje naar de gate waar we ontdekken dat boarding nog maar net begonnen is.  Vier uur verder, boven Darwin op weg naar Kuala Lumpur begint Gollem zich alsnog te roeren: het is bijna voorbij.

In KL, waar alles afgekort wordt, maken we een tussenstop van 3 uur. KLIA loopt erg te koop met gratis WiFi maar dat internet is zo traag dat je er bijna een hartverknettering van krijgt. Toch lukt het onder het genot van wat JLF (jet lag food) van de BK (BurgerKing) om er twee verhaaltjes het grote boze internet op te sturen. De vlucht vertrekt op tijd, net zoals trouwens alle vluchten tijdens de vakantie.

Het vliegtuig is een oudje. Mijn stoel wil alleen nog maar in de slaapstand tot ergernis van een nogal nors kijkende achterbuurman. Ik doe mijn best om de stoel zo goed en kwaad als het kan tijdens het opstijgen en de maaltijd overeind te houden. Hoe laat je ook instapt in zo’n vliegtuig, een maaltijd moet er namelijk altijd wel geserveerd worden. Na de maaltijd worden de lichten gedimd en zakt de rust over het vliegtuig. Dat duurt helaas niet al te lang want de boze buurman heeft van plaats geruild met een welwillende voor hem onbekende buurvrouw en is achter Marieke beland. Als die een paar uurtjes geslapen heeft wordt ze opeens wreed gewekt doordat haar stoel met geweld rechtovereind getrapt wordt. De kolder is onze boze buurman in de kop geschoten. Als ik hem zo beleefd mogelijk aanspreek op zijn uitermate lomp gedrag wordt ik in erg bloemrijk Duits door de boze buurman toe geschreeuwd dat ik meine Maul must halten want hij heeft meer ruimte voor zijn benen nodig. Ik heb geen zin in ruzie en aangezien hij nogal agressief is, roep ik een steward erbij. Hij hoort aan wat er gebeurd en verteld de achterbuurman dat hij geen keus heeft. De steward drukt het knopje in van Marieke’s stoel laat hem naar achteren kantelen, alleen om de buurman onmiddellijk de stoel weer terug te zien trappen. Dit herhaalt zich een aantal keren en de steward geeft het op. Marieke en ik wisselen van stoel. Ik besluit de boze buurman maar ter wille te zijn en laat de stoel bijna overeind. Dat gaat een uur of twee goed tot ik ook wreed wakker gemaakt wordt de boze buurman die hard mijn schouder heen en weer schud en de stoel met geweld overeind trapt. Ik krijg een beetje vlekken in mijn nek, draai me om en maak hem duidelijk dat zijn gedrag niet te tolleren is, waarbij ik het niet kan laten om te refereren aan periodes waarin onze toenmalige regering in conflict was met zijn toenmalig regering die toen eveneens met lomp geweld meer “Lebenraum” probeerde af te dwingen. De stewards zijn het gedrag van de man zat en seinen de opperbaas in. Die zorgt er voor dat de man afgevoerd wordt naar voor ons onbekende bestemming. Daarna keert de rust weer en om half 7 zijn we terug waar het begon: Schiphol

Vijf weken, 7000 kilometer, van gortdroog tot drijfnat, van primitieve kunst tot gedurfde architectuur, van vrieskou tot zinderende hitte, van uitgestorven vlaktes tot bruisende mensenmassa’s, de vele gezichten maken van Australië een prachtig land waar we een prachtige vakantie hebben gehad!