No worries!

Nadat we eerst half Warrnambool tevergeefs hebben afgespeurd voor wat warme kleding voor Marieke (de zomercollectie ligt hier namelijk in de winkel) rijden we de Great Ocean Road op. De weg, als werkgelegenheidsproject aangelegd door terugkerende 1^e wereldoorlog soldaten, slingert zich voor het eerste deel langs de prachtige zandstenen kust. Het zachte materiaal laat zich zo makkelijk weg eroderen dat er een heel bijzondere kustlijn ontstaan. De weg loopt er vlak langs wat betekent dat je om de kilometer uit je auto gelokt wordt om na een wandeling van een meter of 50 een prachtige baai, steile kliffen of diepe canyons te vinden. Omdat het allemaal erg mooi is wil je toch niet de kans lopen om iets te missen en dus doen we er zo’n 6 uur over om 60 kilometer af te leggen: busje uit, wandelingetje, fotootje en weer terug. Klinkt niet echt bijzonder, maar dat is het wel. Wat je wel merkt is dat er een verzadiging optreedt na parkeerplaats honderd en één. De twaalf apostelen zijn een afsluiting van het eerste gedeelte. De zee heeft de kust steeds verder terug gedrongen, maar een paar steile stukken zijn achtergebleven en staan wanhopig de stevige aanval van de zee te weerstaan. Sommige apostelen hebben de strijd al opgegeven, maar omdat er genoeg andere stukken boven water uitsteken en de Aussies geen zin hebben om alle postkaarten, logo’s, DVD’s en folders te hernoemen, blijft het gewoon de 12 apostelen.

De kust verandert sterk als we verder rijden. Langzamerhand verandert het grasland in bos en de bomen worden steeds groter. We zijn in Cape Otway aangekomen, een gematigd regenwoud. We besluiten om een kleine omweg te maken naar de vuurtoren van Otway. De weg erheen voert diep de bossen in en de koala’s zijn goed vertegenwoordigd. Onmogelijk om ze niet lief en koddig te vinden. Een dikkerd zit in het gras en kijkt rustig toe hoe we voorbij rijden. Als we stoppen en terugrijden, kijkt hij (of zij) ietwat verstoord op en draait zich om naar de bush en verdwijnt. De vuurtoren is een deceptie van formaat. ’t Is maar goed dat schepen niet via de weg komen want hij zit achter een groot hek en het uitzichtpunt waar een wandelingetje (geheel in Great Ocean Road style: minuut of 5) heen verwijst geeft ons uitzicht op het puntje van het dak. Na deze schipbreuk zetten we de sokken erin om bij Apollo Bay te komen, want het wordt intussen laat. Daar vinden we een prachtige camping langs het strand. Maar dat is niet de grote kracht van de camping. Vanuit je luie stoel zien we (hou je vast Paul): 2 koala’s (Pascolarctos cinereus), Crimson Rosella’s (Platycercus elegans), Rainbow Lorikeet (Trichoglossus haematodus), Superb Fairy-wren (Malurus cyaneus), Australian Wood duck (Chenenetta jubata), Pacific black duck (Anas supercilliosa), Sulphur-crested Cockatoo (Cacatua galerita), Galah’s (Eolophus roseicapillus), Australian Magpie (Gymnorhina tibicen) en terwijl ik dit zit te schrijven landde er zo’n 2 minuten geleden een Australian King Parrot in de capuchon van mijn fleece. Geen idee wat het beest daar dacht te vinden maar het is alleen aan de AED van de camping te danken dat ik dit stukje af kan schrijven.