Het is een prachtige dag als we voorzichtig door de gordijntje van de camper naar buiten gluren. Een prachtige dag dat wel, maar de nacht? Tot een uur of 1 hebben de twee Outback Sheila’s van middelbare leeftijd met twee keffende honden die vlak achter onze camper staan, ons wakker gehouden met gebral en geschreeuw. Omdat de hele camping in dezelfde benevelde toestand verkeerde had het ook niet veel zin om er een kampoudste op af te sturen dus hebben we de rit maar uitgezeten. Dat was dan nog tot daar aan toe maar de echte uitdaging zou nog komen. Het wordt koud, heel koud, nog kouder, koudst. Tot aan het vriespunt daalt de temperatuur en ondanks het campertje en de slaapzakken is het nauwelijks vol te houden. De zonnestralen die tussen de gordijntjes doorpieken zijn dus meer dan welkom. We maken ontbijt waarbij we extra hard met deuren, pannen en bestek rammelen om de dames een extra cachet aan de kater te gunnen. We vertrekken met een opgelucht gevoel. Omdat Marieke wat last heeft van haar knie en ik wat klapperende kuiten heb besluiten we het rustig aan te doen. We bezoeken wat “lookouts” (klinkt altijd een beetje dreigend: look out! There’s a giant koalibi lurking in the trees looking for ignorant tourist to swallow alive…).
Een van de lookout heet de Jaws of Death, voor toeristische doeleinden hernoemd naar Balconies. Het zijn twee uitstekende rotsen die, vermits het juiste standpunt, eruit zien als kaken. Niet echt dodelijk maar voor iemand met gelegenheidshoogtevrees best wel een uitdaging. Nou hou ik wel van een uitdaging en dus sluit ik aan achter de rij met mensen die zich er willen laten vereeuwigen. Zie het maar als een soort confrontatietherapie. De rotspunt steekt zo’n meter of 5 uit boven een steile drop-off die zich zo’n meter of 50 naar beneden stort. Marieke gaat foto’s nemen maar vanuit mijn standpunt zie ik haar niet staan. Ik zie het al helemaal voor me, sta ik daar shakend op de rotspunt, staat Marieke gezellig te socialiseren met één van de vrijwel altijd vriendelijke Aussie’s. Als de laatste Aziaat al V-teken makend op de foto is gezet, is de rotspunt ernstig leeg en staan achter me de volgende patiënten al in mijn nek te hijgen. Aprés nous le deluge: ik zet mijn blik op oneindig en stap de rotspunt op. Gelukkig zie ik Marieke staan met de camera in de aanslag. Eigenlijk valt het best mee zolang ik maar niet toegeef aan het gevoel dat mijn knieën op doorzakken staan, dat zou namelijk nogal lelijke vlekken geven zo’n meter of 50 lager. Marieke maakt de nodige foto’s en wederom komen de NOB duiksignalen goed van pas. Het verlossende OK gebaar van haar betekent dat ik weg mag 🙂
We sluiten af met een bezoek aan de McKenzie Falls. Dat fallt een beetje tegen want begin dit jaar is er een grote bosbrand overheen geweest en het ziet er een beetje uit als een slagveld na een bezoek van IS. Rond een uur of 1 besluiten we dus om de tocht naar de kust te gaan maken. Warrnambool is het doel en de TomTom heeft een snelle route berekent en dus vertrekken in de aangegeven richting. Als we eenmaal diep in het bos van de Grampians zijn, raakt TomTom volledig van het pad af. Volgens het programma rijden we dwars door het bos, soms zien we op het scherm de weg opdoemen om vervolgens weer het bos ingestuurd te worden. Uiteindelijk konen we weer op het juiste pad en begint de spectaculaire reis. Spectaculair in één opzicht: saai… De weg is door een ingenieur achter zijn bureau op de landkaart met een liniaal uitgezet. ’t Is dat mijn ogen het niet kunnen anders zouden we Warrnambool al zien liggen. Gelukkig is er af en toe een wegversmalling waar dezelfde ingenieur besloten heeft om een bord of drie ter waarschuwing te plaatsen: wegversmalling, belijning ontbreekt en zachte berm. De borden hebben waarschijnlijk een verdubbeling van de aanlegkosten veroorzaakt en eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat we de eerste en enige zijn die er een blik op werpen. Warrnambool is goed voor een paar lekkere burgers met frites, een lekker warm extra dekbed voor 25 dollar en geholpen door de altijd aardige dames van de informatie eindigen we op een lekker rustige camping. Tijd om de slaapschade in te halen.