Dag twee en nu al komt er een routine, half 8 ontbijt, half 9 weg, half 10 in ’t water. We beginnen bij Tulamben wall. De logistiek van de duikstekken is redelijk vergelijkbaar. Bij elke duikstek bevindt ze een parkeerplaats, een hutje met een gat in de grond en een winkeltje. Onder een provisorisch afdakje zitten wat locals die in actie komen als ons busje arriveert. De bus wordt geparkeerd, de achterklep gaat open en alles wordt door de locals versleept naar de waterkant. Een beetje ongemakkelijk is het elke keer weer maar wel heel handig. Rastaman, onze duikgids met een ingewikkelde naam die ik steeds vergeet, geeft een korte briefing. We gaan via het zand naar de drop-off iets verderop. Tien minuten over het zand en dan koraal. 
Daar heeft hij buiten ons gerekend want het zand is veel leuker voor een stel macrofreaks dan het koraal. Voordat we op vakantie gingen had Marieke zich als doel gesteld om 25 verschillende soorten naaktslakken te zien maar na de eerste dag komen we al aardig in de buurt en ook hier weer vinden we een grote variëteit aan slakken, met name op het zand. Onder water is het druk en, wellicht ietwat generaliserend, de Japanners dan wel Chinezen zijn beroerde duikers. Ze komen in kudde’s, zijn zich niet bewust van hun omgeving en als ze het wel zijn dan zijn ze nauwelijks in staat om daar invulling aan te geven. Daarnaast zijn ze ook met enige regelmaat behoorlijk lomp. Als ik bij een veerster een garnaaltje aan het fotograferen ben, komt er opeens een compact camera in mijn beeld die gezellig een onderdeel van mijn compositie uit wil gaan maken. Gelukkig heeft hun gids het in de gaten en sleept de fotohooligan aan haar fles mee. Ze heeft niet eens in de gaten dat ze weggetrokken wordt want als ze zo’n 50 cm weggetrokken is, zie ik de flits af gaan…
De tweede duik doen we bij de Coral Garden maar die naam zal waarschijnlijk wishfull thinking zijn geweest want het is tot ons groot genoegen gewoon een puinhelling met veel rotsen waar tussen allerlei moois te vinden is. Zoals bijvoorbeeld een flinke hoeveelheid spookmurenes. Prachtige ranke, blauw gele murenes met een soort rare kwastjes aan hun neus. Ze komen uit holletjes tevoorschijn en dans als een soort Cobra voor een slangenbezweerder.
De regen valt met bakken uit de hemel als we boven komen en omkleden in droge kleren levert eigenlijk gewoon een extra setje natte kleren op. De bus wordt weer ingeladen en we vertrekken naar Amed voor de lunch. Na een kwartiertje wordt duidelijk dat het invoeren van de APK hier geen kwaad zou kunnen. Een enorme knal van de achterband vraagt stuurwerk van de chauffeur en eenmaal aan de kant blijkt de band finaal door. Van profiel is er geen sprake meer, de band ziet er uit als een slick. De krik wordt tevoorschijn gehaald maar 1 van de schroeven biedt meer weerstand dan de tengere Indonesiërs aan kunnen en dus vraagt het een ietwat te zware westerling om met bruut geweld de schroef los te maken. De band wordt er af gehaald en tegen een boom gezet??? Reserveband er om misschien? So arbeitet dass nicht zou Herman Finkers roepen. Waarschijnlijk is er voor het hele wagenpark van Amed één reservewiel beschikbaar en die wordt na een telefoontje met gepaste Indonesische spoed gebracht. Dus rijden we een uur later dan gepland bij de duikschool terug. Daar wacht een inmiddels koude lunch van Nasi Goreng. 
Ook zonder de lekke band was die waarschijnlijk koud geweest want de duiken nemen ongekende lengte aan. De eerste duik dik 75 minuten en de tweede duik op een paar minuten na anderhalf uur. Alle lof voor de gids overigens die dat rustig over zich heen laat komen en tot het einde van de duik blijft spotten.
Duik 3 wordt ten oosten van Amed gemaakt op het Japanese wreck. De rit erheen voert langs de zee, vanuit de hoogte hebben we zicht op alle baaitjes die vol liggen met banka’s. ’t Is dat er overal onbeschoft veel vuilnis rondzwerft anders zou het zomaar predicaat “prachtig” gehad kunnen krijgen. Als we aankomen is de parkeerplaats leeg maar de locals hebben aan alles gedacht. Niet alleen wordt de krik gebruikt bij een lekke band maar de stangen van de krik samen met de kruissleutel worden gebruikt als tamtam en een paar minuten later lopen er weer dametjes van 70 met twee duikflessen te sjouwen.
De duik is mooi. Er staat behoorlijk wat stromingen en er is zelfs een thermocline. Het lijkt alsof we in een koelkast stappen maar als je de computer checkt is het een daling van 29 naar 27 graden….. Het wrak is redelijk uit elkaar gevallen maar prachtig begroeid. In alle hoeken en gaten zitten dichte scholen glasvis en koperbijlvissen. Ook deze duik duiken we dik 80 minuten. Bij elkaar opgeteld hebben we 4 uur onderwater doorgebracht vandaag…
Eenmaal terug in de bungalow nemen we een douche en maken ons klaar om Amed in te gaan als de stroom uitvalt. Dat lijkt wel even te gaan duren want na een kwartier wordt er een lamp gebracht door het personeel. Af en toe lijkt de spanning terug te komen maar het zijn haperende pogingen. Totdat er een aggregaat opstart en het resort (groot woord voor 6 huisjes, een duikschool en een restaurant) als enige in de buurt weer licht heeft. We besluiten dus maar in het restaurant te eten en dat blijkt geen slechte keuze. Als we teruglopen is de sterrenhemel goed zichtbaar dus wie weet morgen wat beter weer.