No worries!

De zon schijnt inderdaad als we wakker worden. We gaan op weg naar Saraya, een muckdive stek. Het is een mooi glooiend zwart strand. Lekker relaxt. We bouwen op en gaan op pad naar het gele pygmee zeepaardje dat de gids weet te zitten. Eigenlijk is het één grote zandvlakte met hier en daar een plukje spons of veerster. Het grappige is alleen wel dat in vrijwel elk plukje wel iets leuks te vinden is. Een galathea, een commensaal garnaal, een naaktslak. Feilloos worden we naar de grote gele gorgoon geleid op 27 meter. Hij weet ook het zeepaardje ter grote van de nagel van je pink zonder problemen te vinden. Om de stikstofopbouw en het luchtverbruik te beperken dalen we bij toerbeurt af terwijl de rest op een meter of 10 er boven blijft hangen. Zo heeft iedereen rustig de tijd om naar hartenlust te fotograferen terwijl de gids geduldig met zijn stokje de zeepaardjes op een zo fotogenieke mogelijke manier probeert te positioneren. Aan het einde komt Marieke op volle vaart aangezwommen, druk wijzend op haar camera. De lekmelder gaat af… Omdat we al redelijk lang ondiep zitten is kan de safetystop als extra veiligheid wel een keertje achterwege blijven en dus stijgen we meteen op. De camera wordt naar de kant gebracht en geopend. Eén klein druppeltje vocht (waarschijnlijk condens) is op de lekmelder terecht gekomen. Vals alarm dus… Als Marieke de batterijen uit haar flitser wil halen blijkt die wel een lekmelder te kunnen gebruiken. Een guts zwart batterijenwater loopt eruit en de flitser blijkt volledig vertrokken naar de eeuwige fotojachtvelden.
De tweede duik wordt weer een single issue duik. Naar links schijnt er een harlequin shrimp te zitten. Marieke en ik hebben deze nog nooit gezien. Het is typische één van de freaks of nature. Een garnaal met felle roze, paars en blauwe vlekken. Hij zit in het enige plukje leven in een grote kring. Weer nemen we de wachtpositie aan als een soort gieren die rond een prooi cirkelen terwijl één van ons het beest in het zonnetje zet. Prachtig bizar beest. De decotijd loopt op tot een minuut of zes dus zwemmen we richting het ondiepere gedeelte en daar is het weer alsof we in een snoepwinkel belanden. Overal naaktslakken, garnaaltjes, visjes en krabjes. De duik komt ondanks de diepe duik toch weer ruim boven het uur. We rijden terug naar de duiktoko en hebben voor het eerst sinds de begin van de vakantie een middag vrij aangezien we rond 6 uur pas vertrekken voor de nachtduik. Altijd goed voor een powernap en het bijwerken van de administratie van log- en dagboeken.
De rubberen tijd van Indonesië veert lekker mee als we rond een uur of half 7 vertrekken naar de Liberty. De chauffeur zet er lekker de sokken in om de verloren tijd in te halen. Bij elk huis liggen normaal gesproken al kleine offertjes zoals dat blijkbaar hoort bij Hindoestanen maar vandaag gaan ze zich extra te buiten omdat het een Hindoestaanse feestdag is. Voor de huizen en winkeltjes liggen grote bloemenoffers en de mensen lopen er op hun Paasbest bij. De chauf heeft er weinig oog voor en trapt het gas nog wat dieper in zodat we nog op tijd arriveren om gebruik te kunnen maken van de dragers. Dit keer alleen mannen. Verschil tussen mannelijke en vrouwelijke dragers is, dat mannen alles met de brommert doen. Moe worden is geen kernkwaliteit van de Indonesische mannen…

Het is donker als we te water gaan. Het schijnsel van een paar duiklampen beneden het wateroppervlak verraad dat we niet alleen zijn. De gids heeft intussen aardig in de gaten wat we willen en dus pluizen we het zand uit op naaktslakjes. We vinden er een redelijk aantal op weg naar de 25 soorten. Het wrak doemt langzaam op en daar begint het spektakel. Het wrak is vergeven van de garnalen, krabjes, mooie visjes en lomp grote vissen. We weten van ellende niet waar we als eerste onze aandacht aan moeten geven. Ik heb de videocamera bij me met twee flinke lampen en om de andere duikers niet teveel lastig te vallen ga ik een beetje aan de zijkant van het wrak op zoek naar leuke dingen. Kleine dingen zijn wat lastiger te filmen met de GoPro maar dat is vanavond geen probleem. Drie hele dikke tandbaarzen van zeker 100 kg zwemmen door het wrak en proberen kleine vis te vangen en met succes! Spectaculair om te zien hoe snel ze vooruit schieten om een visje te snaaien. Ze worden constant vergezeld van een reuzemurene. Of het een samenwerkingsverband is wordt niet mij niet helemaal duidelijk maar ze trekken wel op als een bende. De duik wordt één van de mooiste nachtduiken die ik gemaakt heb, met zoveel variatie dat je soms niet meer weet waar je het eerst van moet gaan genieten!
Over genieten gesproken: bij thuiskomst wacht er een echte koloniale rijsttafel. Een voor Indonesiërs volledig onbekend fenomeen maar door de vorige Nederlandse eigenaren als goeie neokolonialisten wederom ingevoerd. Een heerlijke maaltijd!
Conclusie uit Insulinde’s zon doorgloeide dreven: ’t was weer een mooie dag!