Een laatste avond aan boord betekent bonte avond! Ben en Klaudie zingen verkleed als Gert en Hermien verliefd kijkend hun versie van “de zeedruifjes op wrak van de Leerdam, sjalalie, sjalala”, Udo vertelt al een half uur Sam en Moos grappen (Sam en Moos lopen op de Kalverstraat, zegt Sam: laat mij nu eens in het midden lopen), Thomas en Vincent brengen een klassieke sketch van Mini en Maxi, Cor heeft een feestneus opgezet en probeert op de tonen van de Havenzangers iedereen te verleiden tot een polonaise, iets waar tot nu toe alleen Derko en Klaas met hun boerenkiel aan mee willen doen. In een andere hoek geeft Emilie een workshop Panda punniken terwijl de biologen een door Lisette eigenhandig afgerichte zeehond door een hoepel laten springen. Kortom het is één groot feest.
Ik schrik met een glimlach wakker uit mijn dagdroom en schuif aan bij de lezing die Wouter van Bureau Waardenburg en Emilie van het WNF gaan geven over de herintroductie van platte oester in de Noordzee. Een poging om hard substraat terug te brengen in de Noordzee. Het begint een beetje op een LP te lijken die blijft hangen, maar we hebben het met z’n allen zo vakkundig verziekt dat Noordzee de afgelopen honderd jaar ontdaan is van alle oesterbanken en dat het zonder hulp zich niet zal herstellen. De duiken op de Borkumse stenen hebben wat mij betreft wel aangetoond dat hard substraat prachtige onderwaternatuur oplevert dus mijn zegen hebben ze.
De laatste duik is op het wrak van de Vaderdag, genoemd naar de dag waarop het gevonden werd. Op het wrak aangekomen lijkt het alsof de Noordzee ons een blik wil gunnen op wat was, of liever: op wat weer zou kunnen komen. 
Grote scholen kabeljauw zwermen om het wrak, horsmakrelen en steenbolken zwemmen in kleine scholen rond en over de bodem scharrelt een enkele mul rond. Toegegeven het zicht van een dikke tien meter helpt bij het gevoel en al weet ik dat het onzin is: ik beschouw de duik als een bedankje van de Noordzee.
Als ik na de duik het dek op loop is de lucht blauw maar het is fris en er zijn er behoorlijke golven als gevolg van de de stevige wind. Gisteren was de zee een spiegel maar regende het af en toe. Met een lekker bakje koffie in mijn hand zit ik op een grote boei op het verder verlaten dek en bedenk me dat het weer deze expeditie eigenlijk wel een beetje lijkt op maatregelen die de politiek in stelling brengt om de wildernis die onder mijn voeten ligt te beschermen. Er zijn prima ideeën maar er is altijd wel een factor die roet in het eten gooit. Natura2000 is een aardig begin om eindelijk eens iets van ons grootste (en mooiste) natuurgebied te gaan beschermen, maar met halve maatregelen gaan we er niet komen. Polderen is prachtig maar dat moet maar gewoon op het vasteland gebeuren. De Noordzee verdient een eerlijke kans om te laten zien dat het zich kan herstellen zodat vissers, duikers, natuurliefhebbers of willekeurige combinaties hiervan ook over honderd jaar kunnen genieten van alles wat die mooie Noordzee kan bieden.
