We beginnen te wennen aan het Spaanse leven realiseer ik me als we weer om een uur of 9 wakker worden. Broodje halen bij Luis, ontbijten en op pad. We zijn op weg naar Plan, een hoek van het gebied waar ook een nationaal park is waar met name gemzen te zien zouden zijn. De weg erheen is prachtig, ruw in de berg uitgehouwen tunnels die over gaan in smalle bergweggetjes waar je in onderling overleg met je tegenliggers een passeerplaats moet vinden. Zeker spannend als dat in een tunnel is. Maar we komen er aardig mee weg en zien in de smalle kloof een aantal vale gieren zweven die zonder een slag van hun vleugels alsmaar hoger cirkelen.
In Plan bezoeken we de dame van de I waar we in prachtig Frans een uitleg krijgen van de mogelijkheden. We besluiten een onverharde weg naar een refugio te nemen. Dat gaat in het begin aardig, maar des te verder we komen des te ruiger de weg wordt. Maar wie A zegt moet ook B zeggen dus jaag ik de Skoda de berg op. Vlak voor het einde komen we op een monsterlijk steil stuk waar ter verhoging van de feestvreugde veel los grit op het pad ligt. De auto slipt, ik rem, sta stil maar midden op de weg parkeren wordt, zelfs in Spanje, niet in dank afgenomen. Ik probeer de auto op gang te krijgen maar de motor trekt het niet, dus weer rem erop en even rust. Achteruit kan natuurlijk altijd maar dat zou betekenen zo’n kilometer achteruit over een bergweg, geen vooruitzicht waar ik naar uitkijk. Ik geef nog één keer een flinke peut gas en krijg de auto op weg om hem zo’n 50 meter verderop achter een andere auto te kunnen parkeren in de berm. Als ik uitstap realiseer ik me dat vertrekken straks opnieuw een uitdaging gaat worden. Voor me uit wederom een stevige helling met door alle op elkaar gepakte en geparkeerde auto’s een doorgang nauwelijks breder dan de auto en geen kans om te keren.
Zorg voor later, we pakken onze spullen en gaan op pad. De wandeling is mooi, weliswaar zonder gemzen maar het landschap is prachtig. Ik moet eerlijk zijn dat de beroerd geparkeerde auto wel een beetje door mijn hoofd blijft spoken en als Marieke dan ook voorstelt om terug te gaan, vind ik dat prima. Of het nu goed of slecht uit gaat pakken, de twijfel ben je dan in ieder geval maar kwijt. Terug bij de auto heeft het probleem zich opgelost doordat een aantal auto’s vertrokken zijn waardoor ik relatief makkelijk kan draaien: men lijdt het meest van hetgeen men vreest… We rijden terug naar Bielsa om boodschappen te doen en eenmaal terug op de camping is het weer tijd voor het gebruikelijke maar o zo lekkere avondritueel: hangmat, wijntje, lekker eten, spelletje Rummicub, kortom prima dag