De laatste echte vakantiedag. En dat is eigenlijk ook wel prima, we hebben alle wandelingen die niet in de categorie “moeilijk” vielen, gehad op één na en die gaan we dus vandaag alsnog doen. Na twee weken wandelen in de bergen begint er een beetje verzadiging op te treden. Of zoals Marieke dat zo plastisch kan zeggen: “ik ben die stenen en bomen wel zat.”
Maar eerst nog de wandeling naar de waterval van Gerber. De beschrijving belooft een vrijwel vlakke wandeling maar wij kennen de Spanjaarden intussen als een leugenachtig volkje. En inderdaad begint de wandeling met pittige stijgingen en afdalingen. Dat is ook altijd een beetje zinloos geweld. 
Je kluunt tegen een helling op om aan de andere kant van het bergrugje even hard weer naar beneden te gaan. De wandeling zelf is wel mooi, donkere bossen beschermen ons tegen de warmte van de zon en als we over een weide moeten voelen we dat die bescherming geen kwaad kan. De waterval is imposant maar ach, als je er één gezien hebt…
We besluiten op de camping te wachten tot het tapastijd is. Plan is om een biertje en wat snaailekkers op de kop te tikken, terug te komen naar de camping, zoveel mogelijk in te pakken en vervolgens weer terug naar Espot voor een echt diner.
Dat plan slaagt, we snaaien heerlijke inktvisringen en kippenvleugeltjes, vergezeld van een lekkere San Miguel biertje. Terug op de camping pakken we de auto zo ver mogelijk in zodat we morgen alleen nog maar de slaapzakken en de tent op hoeven te ruimen. Rond een uur of 8 lopen we richting Espot. Daar landen we bij een tentje dat er voor Spaanse begrippen gezellig uit ziet. Een zwaar overgroeide veranda als terras wordt het toneel voor ons diner. Ook dat is alleszins goed te noemen. Kortom mooie afsluiter van een mooie vakantie