Het schemert nog als we opstaan en de tent is zwaar van de dauw. We ontbijten snel, drogen de tent zo goed en zo kwaad als dat kan af, ruimen hem op en rijden rond een uur of 8 de camping af voor de lange terugweg. Tomtom zegt dat het een dikke 13 uren rijden is, opgeteld bij een paar stops en wat lunch- dan wel dinerbreaks zou het moeten lukken om rond een uur of 12 ’s nachts thuis te zijn.
Dat is natuurlijk een mooi plan maar de Franse snelwegen hebben het één en ander in petto voor ons. Als Marieke een stuk het stuur overneemt zodat ik wat kan tukken en bijkomen, rijden we bij Orleans een flinke file in die ons een uur kost. Voor Parijs wordt op de informatieborden gewaarschuwd voor flinke vertraging op de Periferique. We nemen dezelfde omweg als op de heenweg, die ons toen zonder enige problemen om Parijs heen leidde. Dat is in deze spits niet echt het geval. Op één van de meest cruciale punten is een vrachtwagen met pech komen te staan en dus rijden we een file in van een kilometer of 15. Twee uur later kunnen we de A1 richting Lille opdraaien. We besluiten nog even door te rijden voor we gaan eten en als we om een uur of 10 honger krijgen, is er geen McDonalds te vinden. Dan opeens weer file. Op de informatieborden hadden we al een keer iets zien staan over manifestation, maar wat dat inhoud? 
Dat wordt ons snel duidelijk. Voor ons is de snelweg geblokkeerd door boze zigeuners. Afgelopen dinsdag is in een woonwagenkamp een schietpartij geweest waarbij 4 mensen zijn gedood. De zoon van de 1 van de slachtoffers zat in de bak en de groep zigeuners voor ons eisen dat hij onder begeleiding naar de begrafenis kan. Ze hebben strobalen en autobanden op de weg gegooid en aangestoken. Dikke rookwolken drijven over de snelweg. Na een half uur hopen dat de weg weer op zal gaan, geven we de hoop op en weten ons met wat illegaal stuurwerk een afrit op te werken. Mooie bijkomstigheid is wel dat er een McDonalds om de hoek blijkt te zijn. In het restaurant wordt ons duidelijk dat de afsluiting heel lang gaat duren aangezien het asfalt volledig kapot is gegaan door de brand. We gaan achter de stroom auto’s aan die ook lokaal gaan richting de volgende oprit van de Peage. Dat gaat vrij eenvoudig maar het is intussen wel bijna 1 uur geworden en we moeten nog zo’n twee uur sturen. Dat lukt met wat koffie en hard meezingen met Dire Straits. Rond 3 uur rijden we de Koningin Julianalaan in en kunnen we instorten. We zijn thuis!