Nog steeds lijkt het duikschema meer op vakantie dan een expeditie. Uurtje of half 9 ontbijt, 10 uur te water. Toch heeft de Noordzee af en toe behoefte om te laten zien in wiens territorium we zijn. Gisterenavond op het wrak van de Inger Nielsen was er pittig wat stroming. En eenmaal boven bij de ankerlijn zijn er witte koppen op de golven en zijn ze hoog genoeg om de Cdt. Fourcault te verbergen achter een berg water. Vanwege problemen met de Zodiac wordt het terugbrengen van de duikers ook nog eens flink vertraagd zodat we al hangend aan de ankerlijn de son in de see sien saken. Gelukkig bestaat de ploeg uit geoefende duikers die voorbereid zijn op onverwachte situaties en beschikt iedereen over genoeg licht om een beetje Boeing binnen te loodsen. Dat hoeft gelukkig niet, de zodaic voorzien van wat gidslichten blijkt genoeg om iedereen terug aan boord te krijgen.
Maar nu is de rust weer teruggekeerd op ons werkterrein. Want de schijn van vakantie is inderdaad niet meer dan dat: schijn. Als je rondkijkt over het dek zie je voorafgaand aan een duik veel activiteit: biologen hangen potjes aan elke beschikbare d-ring, fotografen checken nog eenmaal of de flitser het echt wel doen, filmers overleggen met de belichtingsman, archeologen poetsen hun aantekeningenleitje schoon en supportduikers controleren of de postzakken en hefballonen klaar voor gebruik zijn. Tegen de tijd dat het Duik De Noordzee Schoon team vertrekt van e
en wrak is de layout en het leven geïnventariseerd en is het ontdaan van netten terwijl het wrak nog steeds ongeschonden in al zijn glorie op de bodem achterblijft.
Maar ondanks mild verzet van de echte die-hard wrak duikers, zwem ik deze middag over een stil en rustig strand. Niet heel gek als je bedenkt dat we zo’n 30 meter onder vloedlijn zitten. Onder zware druk van de biologen zijn we een zandduik aan het maken op de Klaverbank. En eerlijk is eerlijk, er is aanmerkelijk minder leven te zien dan op het wrak maar less is more! Een zeemuis scharrelt over het zand en al is zijn rug grauw gekleurd, onder die grauwsluier zijn prachtig gekleurde haren. Een scholletjes is zwaar onder de indruk van de bolle spiegel die Cyriel’s groothoekdome oplevert en blijft geïntrigeerd liggen. Een zeeklit heeft onder milde aanmoediging van Joop zichzelf bloot gegeven en zoekt een plekje om zich weer in te graven. Toegegeven, er zijn interessantere duiken geweest deze trip maar toch is het een duik die ik niet had willen missen.