Na twee dagen lekker zelf onze ontbijtjes te hebben geregeld zijn we nu aangewezen op de eetschuur van hotel Kaleshen in el Calafate en dat valt nog niet echt mee. Esther had een cake-achtige met een prachtige blauwschimmel. Voor (banket)bakkers is hier in Argentinië nog een wereld te winnen. De tafels worden niet afgeruimd en het buffet niet aangevuld. Maar goed, het weer is heel erg mooi en ons humeur niet kapot te krijgen. We gaan naar El Perito Moreno, een uitloper van een enorme gletsjer op zo’n 80 kilometer afstand van el Calafate. Wat een prachtig beeld als je daarop aan komt rijden! Ondanks dat het niet top-hoogseizoen is, staan de miradors toch vol met busladingen senioren. Ons was geadviseerd om de noordkant te bekijken en dat bleek een prima keuze. We kochten snel kaarten voor de boot die ons erlangs ging varen en na een snel kopje koffie kozen we het ruime sop. De boot was afgeladen vol en voor we vertrokken kregen we een volledig onverstaanbaar praatje, dat zelfs in het Engels niet te volgen was. We moesten allemaal onderdeks blijven uit veiligheidsoverwegingen, het hoe en waarom was tamelijk onduidelijk. Toen we eindelijk naar het dek mochten was het daar wel heel erg druk. Eigenlijk was de wandeling die we daarna langs de gletsjer maakte de betere keuze, het beeld was mooier en je kreeg niet elke keer een hap haar in je mond van iemand die, zonder om zich heen te kijken, een stap achteruit deed om dé ultieme foto te maken. De wandeling was in kleurtjes ingedeeld, een beetje zoals de Jostiband zijn muziek organiseert. We begonnen met blauw, toen geel, rood, groen en toen waren we in de war. Hoe terug te gaan? Uiteindelijk gewoon precies zoals we waren gekomen: groen, rood, geel en tenslotte weer blauw. De gletsjer was indrukwekkend en er braken de hele tijd stukken af. Het geluid echode tegen de wand, waardoor het indrukwekkender klonk dan dat het in werkelijkheid was.
Eenmaal terug in El Calafate gingen we uit eten bij restaurant Buenos Cruces, een erg leuke, lekkere en gezellige plek. Frank werd door het personeel tot tafelhoofd (de persoon die de communicatie voor zijn rekening neemt) gebombardeerd omdat er altijd wel een Frank in het gezelschap zit (Argentijnse Logica)!?
We dachten de avond nog even af te toppen met een lekker glaasje whisky in een bar die eruitziet als een bibliotheek, maar wel de goede merchandise op de plank heeft staan, totdat we de prijslijst zagen. We konden niet achterhalen of de prijzen per glas of per fles waren, maar in beide gevallen niet acceptabel. € 200 voor een afzakkertje is toch iets te veel van het goede. Op de weg terug naar het hotel kregen we gezelschap van lokale zwerfhonden die alle langsrijdende auto’s aanvielen, tamelijk zinloos maar ze leken er plezier in te hebben. Ten slotte toch maar een Quilmes biertje in de oerlelijke bar van het hotel gedronken en ons teruggetrokken in de veel te warme hotelkamers. Al met al een topdag.