No worries!

Afgelopen maanden zijn we druk bezig geweest om te achterhalen hoe het zit met bagage. Een extra tas en duikbagage lijken soms moeilijker te regelen dan het in de lucht houden van een vloot Boeings. Nee meneer, u kunt gewoon een extra tas bij de KLM aanmelden. Nee, zegt de mevrouw van de KLM, dat kan niet met de tickets die u geboekt heeft. Maar als u mij u boekingsnummer geef, zal ik de vlucht omboeken. Omboeken? WTF…Oh nee, dat kan toch niet. En duikbagage? Die moet wel van tevoren aangemeld worden. En duiklampen? Dat mag alleen in de handbagage. Nee, zegt de mevrouw van het reisbureau, juist niet in de handbagage, behalve de accu, die juist weer wel. Zelfs tot in Brazilie moet rond gebeld worden voordat we min of meer duidelijkheid hebben over wat ons te doen staat.

Dus melden we ons met een lichte onrust in de onderbuik bij de incheckbalie. Poging één strandt met een boardingpass waarop staat: Er is iets mis gegaan met het inchecken, meld je bij de balie. Dat doen we dan ook maar braaf en met karretjes die bijna door hun hoeven zakken van het gewicht van de tassen meldde we ons bij de “probleembalie”. Waar of de reis heen gaat? Naar de Zuidpool mevrouw! Welke Poolse luchthaven is dat? Uhhh, laten we beginnen met de eerste etappe: Buenos Aires dan? Oh ja, ik zie het en jullie nemen ook 6 fietsen mee… Het vooruitzicht van de trip levert genoeg geduld op om het geheel gelaten over ons heen te laten komen en dus zitten we om 10 uur in het vliegtuig dat de komende 12 uur ons thuis zal zijn. Een plekje bij het raam levert niet veel  meer op dan 10 uur wolken en soms golven en eenmaal boven Brazilië is het wolkendek dikker en vangen we slechts af en toe een glimp op van het land. Twee uur voor de landing worden de trolleys door de dames en heren van de KLM wederom in stelling gebracht, maar tot onze spijt komt de voedselverschaffing niet verder dan een vegetarische pizza. Brengt wel nostalgische reclameherinneringen aan Mario boven: pizzabodem vaak van karton….De juffrouw die vervolgens met de koffie langs komt heeft ook wel in de gaten dat het geen culinaire uitblinker was en gaat zonder protest op zoek naar een fles whisky om ons een borreltje te verschaffen als goedmaker. Het mag dan Famous Grouse zijn, ik begrijp nog steeds niet goed waarom die korhoen zo beroemd is. Sao Paulo is vochtig en benauwd en de transit balie verwijst ons naar een hoek van het vliegveld dat zo ver weg ligt dat ik er bijna spijt van heb dat ik mijn fiets niet meegenomen heb…