No worries!

Zo’n verhaaltje over de eerste dagen van de vakantie heeft nogal eens de neiging om te ontaarden in een klaagzang: lange vlucht, slecht eten, saai vliegveld… Niet dat wij ook maar enig recht tot klagen hebben want het is gewoon een investering in de nabije toekomst. Daarnaast kan het reizen ook uitermate vermakelijk zijn. Tijdens de vele uren wachten vermaak ik me dus met kijken. Een kleine bloemlezing. De incheckbalie van de luchtvaartmaatschappij GOL (op internet te vinden onder URL www.voegol.com.br….) wordt bemand door een uitermate vriendelijke en behulpzame Braziliaan die ons voorziet van een boardingpass en graag laat horen hoeveel talen hij wel niet machtig is. In de vertrekruimte zijn 4 balies waarachter elk 2 personen zitten die allemaal heel hard investeren om zo min mogelijk te doen, terwijl ze de schijn hoog houden erg druk te zijn. Als er iemand naar hun balie toe dreigt te lopen met een vraag, staan ze op, lopen naar de raampartij die uitzicht geeft op de parkeerplaats van de transitbussen en kijken dan heel onderzoekend naar de gang van zaken, die feitelijk al anderhalf uur onveranderd is. Een schichtige blik over hun schouder om te zien of de balie al weer leeg is en zo ja, gauw terug om neer te zijgen in de stoel. Geen wonder dat we in zo’n heksenketel pas 3 kwartier te laat de bus in kunnen om naar ons vliegtuig gebracht te worden. De busrit is kort, maar lang genoeg om maar rakelings gemist te worden door een taxiënd vliegtuig. Bij het vliegtuig aangekomen worden we willekeurig in twee groepen verdeeld: één voor de trap achterin en één voor de trap vooraan. Zo kan het dus voorkomen dat mensen die helemaal voorin zitten, toch achterin binnen stappen, op hun weg naar voren gehinderd door de mensen die de tocht andersom moeten maken. Dit alles wordt gade geslagen door personeel dat waarschijnlijk afkomstig is van een fusie van GOL met een begrafenisonderneming. Zonder uitzondering kijken ze met een blik de wereld in die diep doorleefd verdriet en getergdheid verraadden.

Diezelfde getergdheid vind ik terug bij de vader die in de rij naast ons komt zitten. Hij heeft twee zoons, twee dochters en een vrouw bij zich die hem bij binnenkomst gelijk verantwoordelijk maakt voor het wegbergen van de behoorlijk stapel handbagage. Zelf trekt zij zich met twee schattige, half slapende dochters terug op de achterste rij en valt zelf nog voor we vertrekken in slaapt. De vader trekt een boekje en pen tevoorschijn en opent het op de eerste bladzijde. Daar zijn al een aantal regels onderstreept en wat kanttekeningen gemaakt. Erg ver is hij nog niet gekomen maar hij heeft een vlucht van 3 uur voor de boeg: aan het werk dus. De troonopvolger naast hem besluit een spel op de tablet te gaan spelen waarbij hij het geluid voluit aanzet. Pa graait geërgerd de tablet uit handen van zijn zoon, zet het apparaat op stil en pakt zijn boek. Zoonlief negeert de interventie van de ouderlijke macht en zet vliegensvlug het geluid weer aan. Pa wil ingrijpen maar wordt afgeleid door de jongste die besloten heeft om een driftbui te krijgen omdat hij niet met de tablet mag. Hij heeft het tafeltje naar beneden geklapt en trapt uit volle kracht zo vaak mogelijk tegen het tafeltje. Pa staat op en verkoopt zoonlief een lel die een doorgewinterde Feyenoord hooligan huilend naar zijn moeder zou doen lopen maar zoonlief laat slechts een haast niet merkbare hapering in zijn trapsalvo vallen en gaat door alsof er niets gebeurd is. Pa kijkt intussen of hij, mocht die keuze er ooit komen, in een volgend leven als eerste een gang naar het ziekenhuis gaat maken om alle onderdelen die een rol spelen bij de voortplanting van een knoop te voorzien. Moeder is wakker geworden en grijpt in, grist een tablet van dochterlief weg, gooit dat over de stoelleuning naar de kleine etter en zakt terug in haar stoel om verder te slapen.

Met een half uur vertraging landen we in Buenos Aires, geheel in GOL stijl met een klap die echt iedereen overeind doet veren. Daar wacht de volgende stap: zou de bagage in Krakau afgeleverd zijn en vooral: hoe zou het met onze fietsen zijn? Gelukkig blijft het bij flauwe grappen en vinden we in een recordtijd onze bagage terug. De douane is een formaliteit en eenmaal in de aankomsthal is het een kwestie van de juiste transfer vinden zodat we nog een stukje van de jetlag kunnen tackelen. Dat gaat niet van een leien dakje. De ontvangsthal wordt leger en leger maar geen transfer voor party Blankestein. Als de telefoon eenmaal ontvangst heeft waag ik er een telefoontje aan. Er wordt opgenomen maar helaas door iemand die 6 woorden Engels machtig is. Het gesprek krijgt een soort Fawlty Towers sfeer, er wordt veel gezegd maar communicatie mag het niet heten. Uiteindelijk lijken we het zover te hebben geregeld dat de beste man zich verantwoordelijk voelt voor ons transport en wachten we bij de door hem aangeduide pilaar op de taxi. Een half uur later wagen we er nog maar eens een telefoontje aan en als Gert zijn beste Spaans uit de kast trekt komen tegelijkertijd twee kleine autootjes aan waarvan één chauffeur een bordje Blankestein trots de lucht in houdt. Vertwijfeld kijkt het tweetal naar de stapel bagage van 11 tassen van elk zo’n 20 kilo. De kofferbak gaat open alleen om te constateren dat de LPG tank veel ruimte in beslag neemt. De tassen worden op de achterbank gepropt en het onmogelijke gebeurd: ze verdwijnen allemaal in de twee autootjes. De volgende uitdaging is dat wij er zelf nog bij moeten. Eén, twee, drie personen op de achterbank en alle tassen bij Cyriel op de bijrijdersstoel. Tot zover gezellig maar nog te doen. Maar Esther staat nog steeds buiten en die is te leuk om zo vroeg in de vakantie al afscheid van te nemen. Met een aanloopje krijgen we 4 mensen op de achterbank gepropt, maar van enig comfort is geen enkele sprake meer. Eenmaal in het hotel checken we in en vallen rond half 3 in bed met de wekker om half 7.

Intussen is het, na een ietwat brakke nacht, half 12, vliegen we boven Argentinië op weg naar El Calafate, in de wandelgangen beter bekend als het kalifaat. Nog even volhouden en het vliegen zit er op, gaat de vakantie echt beginnen en gaan we echt leuke dingen beleven!