No worries!

– ‘ Hoeveel chileense peso’s heb jij nu gekregen voor je argentijnse peso’s?’
– ‘ Nee, je moet vermenigvuldigen met een factor 1 gedeeld door 175!’
– ‘ Ik heb ook nog 70 euro, en Frank heeft ook nog, Die kunnen we ook nog wisselen’
We zijn zojuist de Argentijns-Chileense grens gepasseerd en zitten in een blokhut enkele tientallen meters verder aan een excellente hamburger terwijl we de valuta-strategie van de komende dagen doorspreken. Een lastig verhaal: via e-mail contact hebben we begrepen dat we het onderkomen van de eerstkomende drie dagen contant in Amerikaanse dollars moeten voldoen. Betalen met Chileense Peso’s gaat een verhoging van 20% opleveren. Het zal nog lastig worden om dit ter plekke uit te vogelen bedenken we.

Eerder vandaag vertrokken we uit El Calafate, met het plan daar Amerikaanse dollars te bemachtigen. Hoog tijd om Hotel Kaleshen te verlaten; het toilet op onze hotelkamer is niet langer bruikbaar en ik heb met mijn onaangepaste verkeersgedrag ruzie gekregen met de lokale brandweer. Voor vertrek eerst de brandstoftanks volgooien en dollars halen. Brandstof halen lukt, nadat de pompbediende met een stukje teflon tape het lekkende vulpistool gerepareerd heeft. Dollars blijkt lastiger; het is zaterdag en de banken zijn dicht. Enkele winkels die peso’s en dollars wisselen wijzen ons lachend de deur; men heeft hier liever een sterke dollar dan een zwakke peso.

We laten El Calafate achter ons. Ik zit achter het stuur en Esther zit naast mij allemaal beesten aan te wijzen, quasi boos dat we niet overal stoppen om te fotograferen. Stoppen doen we wel voor de Nandoe’s, een struisvogelsoort. Gert-Jan laat echter zijn kwaliteit als vogelverschikker weer blijken en de vogels zetten het op een lopen.

Enkele kilometers verder stopt Willem, die voor mij rijdt, bij een afslag naar een onverharde weg. Hij checkt nog een keer zijn TomTom en ja, dit is de weg! We rijden voorzichtig de hobbelweg op.

Na een kilometer gereden te hebben worden we door een busje ingehaald alsof we stilstaan. De weg gaat voor ons rechtuit tot de horizon. Dan maar wat meer gas er op. Praten in de auto wordt lastig vanwege het lawaai. Af en toe een harde knal van een steen tegen de bodemplaat en af en toe driftend van het ene bandenspoor naar het andere rijden we naar het westen. Esther kijkt nog steeds naar de vogels om zich heen: Ibissen en een vlucht zwaluwen deze keer. Een van de zwaluwen vliegt niet snel genoeg voor Willem weg, wordt geraakt en land naast ons langs de weg. Verbouwereerd rijden we verder op deze eindeloze hobbelweg,

Na bijna 90 kilometer komen we weer asfalt tegen. Het is ineens onwerkelijk stil in de auto zonder het gerammel van de vering en gepiep van scharnieren. Aan deze stilte komt snel een eind wanneer we de grensovergang benaderen.

De Argentijnse grenspost verlaten we, enkele stempels rijker, en we gaan over een flink stuk niemandsland naar de Chileense grenspost. Hier stappen we uit en ik zie het postkantoor van de Fabeltjeskrant voor me: er werken drie personen achter zes loketten. We moeten de loketten op volgorde doorlopen. Hier ook weer het nodige getuur in de documenten en het geruststellende geluid van een stempel die gezet wordt.

De douanier achter loket drie heeft een gezellige glimlach op zijn gezicht, maakt grapjes en probeert ons wat Spaans bij te brengen. Hij roept zelfs ‘ I love my job’ wanneer blijkt dat wij in een keer alle juiste papieren overleggen! Hopelijk een voorbode van de Chileense mentaliteit! Deze vriendelijkheid voorkomt niet dat we al onze bagage uit de auto moeten halen om door de scanner te laten lopen. In- en uitladen van de auto is intussen routine geworden dus dit loopt op rolletjes. ‘Frank!’ roept douanier achter loket 6. Frank kijkt op en gaat naar hem toe: of ‘ie nog even z’n handtekening wil zetten onder het formulier.

Na alle geldwissel discussies in de blokhut vertrekken we richting Torres del Paine naar onze hut. De wegen nog steeds grotendeels onverhard: alles went.

De Cabanas! Gert-Jan gaat voorop: hij heeft de reservering geregeld en kan zich in het Spaans beter redden dan de rest van ons. Achter de balie staat een dame hem te woord. Ze spreekt gelukkig goed Engels. Gert-Jan en Willem spreken even in het Nederlands met elkaar, waarna de dame roept: ‘Oh, zijn jullie Nederlanders, wat leuk!’. Paulien legt ons vervolgens uit hoe alles werkt en dat we gerust met plastic kunnen betalen!

’s avonds steekt Willem het haardvuur aan en drinken we een Casillero del Diablo.