No worries!

Donderdag 25-02, de dag van de terugreis. Niet de reis naar huis natuurlijk, maar terug naar El Calafate. En zo’n zware dag start je natuurlijk met een goed ontbijt, glaasje jus, kopje koffie/thee en een eitje. Vervolgens start de zoektocht naar een benzinestation en dat lijkt makkelijker dan het is, want nergens iets van Shell, Esso of BP te zien natuurlijk. Gelukkig krijgen we van de lokale autoriteiten de aanwijzing, rij het dorp uit en dan na 500 meter links. En ja hoor, daar staat iets dat lijkt op een rij auto’s en een soort container. Na even stoeien met de volgorde van de auto’s en de plek van de tankdop, rijden wij vrij vlot met een volle tank de weg weer op. Je hebt hier geen TomTom of Google Maps nodig hoor, gewoon 1 uur rechtdoor rijden, dan rechtsaf en weer een uur rechtdoor, dan nog 1x naar rechts en een uurtje verder ben je op de plek van bestemming. Het enige dat verbaast is het landschap, dat constant lijkt te veranderen van kleur en vorm en waarbij de enige constante eigenlijk alleen de rechte wegen zijn, die aan beide kanten gevolgd wordt door een oneindige hek.

Nu is dit hek voor ons wel een bron van inspiratie, want er hangt regelmatig een dode lama aan/in, dus zodra we iets zien gaan we vol in de remmen en pakken we een foto momentje. Maar ook voor een overstekend gordeldier stoppen we graag voor een foto. Als we dan ook nog wat foto’s hebben van “The Gauchito Gil” die we regelmatig langs de weg tegenkomen, kunnen rustig verder rijden.

Aangekomen op de plaats van bestemming is onze eerste stop: Alemo (auto verhuur)

Gelukkig zijn ze erg betrouwbaar, maar hebben wij de pech dat we ze elke keer net mislopen. Dan maar even een hapje eten en plannen maken voor de rest van de dag. Blijkbaar denkt men in de keuken er ook zo over en vergeten ze dat we met 6 zijn en dat 5 gerechten dan net niet genoeg is. Maar de plannen zijn gemaakt en de taken verdeeld: Willem en Marieke gaan shoppen en naar de autoverhuur, Gertjan en Frank gaan op zoek naar dollars voor Chili en Cyriel gaat met Esther ons bezoek aan Perito Moreno regelen. Na zo’n anderhalf uur hebben we elkaar weer gevonden en is het tijd voor een drankje in een echte ijsbar. Angstig moment voor mij, omdat ik vlak daarvoor ben “aangevallen” door de Yeti van de betreffende bar.

Tijdens het drankje besluiten we dat we nog tijd over hebben voor een bezoek aan het vogelpark in de buurt. De kans op flamingo’s is hier erg groot, echter blijkt dat we na een behoorlijke wandeling niet dichterbij gaan komen dan de plaatjes die we bij de ingang via een verrekijker hebben gezien.

De laatste quest van onze dag is het vinden van een gezellig restaurant. Gelukkig zit het door ons gekozen restaurant vlak bij en kunnen we gelukkig direct aanschuiven. Blijkbaar zijn de locals ook een groot fan en hebben we net het laatste tafeltje. Na een heerlijke maaltijd volgt een zalig toetje en gaan we (weer) met een grote glimlach slapen.