No worries!

De nacht is knisperend koud. De kachel is uitgebleven en ondanks dat het klappertanden van deze en gene ons bijna uit de slaap houdt, is er niemand die genoeg wakker is of verstand heeft van kachels om er iets aan te doen. Midden in de nacht worden we gewekt door de zwerfhonden van de buurt die een korte protestbijeenkomst bezoeken. Vervolgens steekt opeens de wind op waardoor het lijkt alsof we onze knusse cabana (alles, maar dan ook alles binnen handbereik…) voortijdig moeten missen. Toch eindigt de nacht met evenveel Fellowship leden als we begonnen zijn en zitten we rond een uur of 9 aan onze landrottengalgenontbijt. We wandelen naar Ushuaia om te gaan pinnen en om wat cultuur te snuiven in de vorm van museumbezoek. Op weg naar beneden krijgen we zicht op de haven en zien we de Plancius liggen. Naast het enorme Noorse cruiseschip valt het bootje in het niets. Moeten we echt met deze notendop de Drake passage nemen?
Zowel het geld halen als het museum blijken een uitdaging. We weten inmiddels waar het financiële hart van Ushuaia klopt, maar bank na bank blijkt niet in staat om ons van geld te voorzien. Pas na veel zoeken treffen we een bank die nog flappen van 100 peso weet te produceren. Overigens kunnen we wel enige begrip op brengen voor het leeg zijn van de automaten: het biljet van 100 pesos is het grootste biljet dat Argentinië kent en is wel zo’n 6,5 euro waard. Wil je dus een beetje geld op zak hebben, zul je al gauw minimaal een aanhanger of pakezel mee moeten nemen.
Het museum bezoek, item twee op de lijst sneuvelt al vrij snel vanwege het feit dat het zondag is. Dan maar op zoek naar een tentje waar een lekker bakkie pleur te krijgen is. Tentje 1 heeft een prima koffie kaart, ware het niet dat de koffie automaat kapot blijkt en tentje 2, met de exotische naam Tante Sara, kan wel leveren maar besluit de cappuccino zo slap te maken en te voorzien van een onnodig en ongewenste scheut kaneel en koffie dat ook dat bakkie geen troost biedt.
Rond een uur of half 4 vertrekken we naar de boot, 2 taxi’s moeten eraan te pas komen om alle bagage over te krijgen en dan alleen nog maar omdat de rest te voet gaat. De ontvangst op de Plancius gaat gesmeerd. De bagage wordt gelabeld, aan boord getild en afgeleverd bij de hutten. Een korte briefing volgt met vrijwel aansluitend een ontruimingsoefening. Naar je hut, warme kleren aan, reddingsvest aan worstelen, naar de verzamelplek voor een rollcall en dan op weg naar de reddingsboten. Die zien er bescheiden uit maar moeten volgens de specificaties aan de buitenkant 63 mensen kunnen bevatten, waarschijnlijk in stapeltjes van 5… De kapitein, een boom van een Rus, komt ook nog even langs en houdt een toespraak waarin veel onduidelijk is maar de bottomline is dat Rusland the best country in de world is en dat hij liever de Drake passages neemt dan ruzie te moeten maken met zijn vrouw. Laten we hopen dat hij beter stuurt dan praat.
Dan is het zover: onder toezicht van een waterig zonnetje worden de trossen losgegooid en varen we langzaam weg van de kade. Eerste paar uren nog rustig omdat we door het Beagle kanaal varen. We krijgen een heerlijk diner, vermaken ons aan de bar waar ze uitstekende Laphroaigh voor een schappelijke prijs hebben en rond middernacht storten we te bedde… Dat gaat in eerste instantie prima maar ’s nachts, als we eenmaal aan de Drake passage begonnen zijn wordt het slapen wat onrustiger. Flesjes water vallen om, gordijntjes beginnen eigenzinnig dicht en weer open te gaan en als je op je zij slaapt, komt er regelmatig een ingreep van moeder natuur die er voor zorgt dat je op je rug eindigt.
Toch gedraagd “de Drake” zich tot nu toe prima, golfhoogte niet meer dan een meter of 5, geven het schip een rustieke schommeling. De pleisters met zeeziektemedicatie zitten vrijwel zeker voor niets achter de oren maar better safe then sorry luidt het devies.
Intussen zit ik aan het bureautje van de bibliotheek met uitzicht op zee dit stukje te schrijven. 48 uur hebben we achter de rug en de belofte is dat we aan het eind van de middag land te zien gaan krijgen. Er komt soms een klepper van een albatros voorbij, vanmorgen een mooie groepje hourglass dolhins die rond de boot spelen, een walvis aan de einder geeft een showtje maar erg enerverend is de overtocht niet. Als we niet in bed dutjes liggen te doen, volgen we lezingen die de bemanning geeft. Prima als voorbereiding. Ook hebben we vanmiddag alle kleren die we mee gaan nemen naar Antarctica, moeten af stofzuigen om te voorkomen dat we ongewild exoten introduceren in de vorm van zaadjes die zich gehecht hebben aan je kleding. Het ongeduld begint toe te nemen, morgen gaat het echt beginnen!