Het is maandagavond rond een uur of zeven en de scheepsdokter zit wijdbeens in de ingang van de lounge, biertje aan de ene kant, grote doos met zeeziekte patches aan de andere kant. Ze zit erbij als een volwaardige drugsdealer wachtend op klandizie. En die klandizie komt! Over 2 uur, na het diner, gaan we voor de tweede keer de open zee op terug naar Ushuaia. Je merkt dat iedereen daar een beetje nerveuzig over is. Op de heenreis hadden we een “fairly good Drake” volgens expeditieleider Sebastian en de vraag is of we dat op de terugweg ook gaan krijgen. De voorspellingen zijn wel iets minder en er wordt ons gevraagd om onze kamers ‘Drakeproof’ te maken, alles dat kan vallen moet vastgezet worden. En zoals altijd eindigt Sebastian zijn omroepbericht met: ‘Keep one hand for the ship’. We vertrekken uit Half Moon Island en ik moet denken aan het kleine zeiljacht met Franse bemanning dat we eerder in Whailers Harbour hebben achter gelaten, zij moeten nog minstens een week wachten tot het weer goed genoeg is voor de oversteek naar Argentinië. Het lijkt ons allemaal een tamelijk hachelijke onderneming, maar ze zijn al 4 jaar onderweg en weten waarschijnlijk wat ze doen.
We lichten het anker en gaan terug over het helse stuk water tussen Antarctica en Vuurland. Tijdens het diner is de zee nog vlak en dat maakt dat de Malbecwijn nog goed smaakt. De fles die we bij onze Filipijnse Cecile hebben gekocht raakt maar niet op, mede omdat Willem telkens even de fles onder zijn fleece meeneemt naar de kamer en vervolgens driekwart gevuld weer meeneemt naar de eetzaal. Dat scheelt €16 per fles kurkgeld. Na het eten is het wachten tot we in de Drake-passage belanden en we die rollend en stampend 50 uur moeten zien uit te zingen. Ik heb mijn bed als kantoor ingericht, computer voor foto’s en verhaal schrijven, iPad om een boek te lezen en telefoon om naar muziek te luisteren. Vlak blijven werkt voor mij het beste, dus af en toe een tukkie en uitkijken voor doorligplekken. De crew verdrijft de verveling door lezingen te geven, maar ik vind de lounge geen aantrekkelijke plek, zo voor op het schip dus sla de meeste over. De buitendekken zijn inmiddels allemaal gesloten en iedereen moet binnenblijven. Er wordt in de lounge een extra touw gespannen om je aan vast te houden zodat je niet onderuit gaat. We krijgen te horen dat we een goede 4 te pakken hebben op de schaal van Drake, ik ben nauwelijks benieuwd naar categorie 8, 9 of 10.
Ongelooflijk dat ik hier in Wilnis mee zit te lezen dat jij (mijn waarde collega) je in het gezelschap bevindt van “wijnsmokkelaars” in de buurt van Antarctica. Ik zie de Plancius zich voortploegen dwars door de Straat van Drake op weg naar Ushuaia. Behouden vaart, neem nog een “Malbec” en welterusten abrazo
Behouden vaart!!