No worries!

Hoe kun je beter een prachtig vakantie afsluiten dan met een bezoek aan een begraafplaats? Alle groten van Argentinië zijn begraven op de begraafplaats van Recoleta. Nou zou dat een heel klein begraafplaatsje worden als dat afgemeten zou worden aan de importantie op wereldschaal maar gelukkig zijn de Argentijnen mans genoeg om van niets iets te maken en dus staan er veel bustes en beelden op prachtige graven van mensen die vrijwel meteen na hun dood in de kantlijn van de geschiedenis verdwenen zijn. “Maar wacht!” hoor ik de oplettende lezers roepen: “Evita Perron dan?” Inderdaad, een van de weinige
Argentijnen die er in geslaagd is uit de anonimiteit te ontsnappen ligt hier inderdaad ook begraven. Jammerlijk is dan wel weer dat de politieke controverse tussen links en rechts die Argentinië al sinds de onafhankelijk in tweeën scheurt ook hier zichtbaar is. Na jaren van respectloos rondsjouwen werd besloten om het lichaam in de relatieve anonimiteit van het Duarte familiegraf bij te zetten, een onopvallende en onverdiende plaats. Terwijl wij rondlopen op de prachtige begraafplaats wordt het steeds drukker. Was het bij binnenkomst nog een rustige en ingetogen plaats, langzamerhand veranderd het in een toeristische attractie met Efteling proporties. Tijd om te vertrekken dus.

We nemen de volgens het kaartje niet bestaande metrolijn terug naar het hotel en verzamelen alle bagage in hal en wachten op de taxi. De chauffeur trekt wit weg als hij de hoeveelheid bagage ziet maar begint met de moed der wanhoop tassen in de te kleine bagageruimte te proppen. Gelukkig is de bus groot genoeg om nog wat zitplaatsen vol te bouwen met bagage en dus vertrekken we met alle tassen naar de luchthaven. Daar staat ons weer het circus van de bagage te wachten. Hoeveel we moeten betalen is vooraf niet te achterhalen geweest. Het is een gecombineerde vlucht van GOL en KLM en omdat we met GOL starten gelden hun regels. Die regels zijn keurig beschreven op de website met als enige klein nadeel dat de beschrijving in het Braziliaans is. De weegschaal is ons al vriendelijk gezind door te beginnen op -3 kilo (zo eentje wil ik thuis ook…) maar de juffrouw achter de balie blijkt nog vriendelijker want ondanks poging onzerzijds om geld voor de extra bagage te betalen staan we naar een kwartier gezessen met verbazing te kijken naar onze boardingpassen zonder ook maar 1 cent aan overbagage te hoeven betalen. De wegen der luchtvaart zijn ondoorgrondelijk…

Zo’n 17 uur later zakt het vliegtuig langzaam door de dikke wolkendeken boven Nederland en zien we het vale groen van wintergras in een grauw Hollands landschap. De ouders van Esther zijn zo vriendelijk om ons als taxichauffeur thuis af te leveren, een uitermate gewaardeerde service na zo’n lange reis! Zo gebeurd het dat na 1750 autokilometers, 2014 zeemijlen en 27.437 vliegkilometers we terug zijn van een prachtige vakantie. De spectaculaire bergketens van Patagonië, afgewisseld met de, voor Nederlanders, onvoorstelbare leegtes van de vlaktes, de uitbundigheid en veelzijdigheid van het leven en de ongereptheid van de surrealistische landschappen van Antarctica, het zijn beelden die voor altijd een plek veroverd hebben in de eregalerij van mijn herinneringen.