No worries!

Vandaag staan de 2 volgende bezoekjes gepland, namelijk Deception Island en Halfmoon Island. Dit zijn ook gelijk onze laatste landingsplaatsen van deze onbeschrijfelijke reis door Antarctica, voor we de Drake weer moeten trotseren. Deception Island is eigenlijk een actieve vulkaan die is ingestort en daarna vol gelopen is met zeewater. Wel een leuke gedachte om in Antarctica, toch al een redelijk onvriendelijke omgeving, ons bootje af te meren in het midden van een actieve vulkaan, hoe gek wil je het hebben. Nou … wat dacht je van duiken in een actieve vulkaan op Antarctica. De andere optie voor deze morgen is een landing op het oude walvissen station. De zeeleeuwen liggen hier nog net niet opgestapeld op de stranden, het lijkt wel een pinguïn kolonie. De aanwezigheid van een zeilbootje voor de kust, doet wel vreemd aan, we zijn blijkbaar niet de enige bezoekers vandaag in “the middle of nowhere”. Het Franse stel dat deze boot bestuurt wacht blijkbaar al enkele weken op het juiste weer om de oversteek te maken. Ze moeten waarschijnlijk nog wel een weekje extra wachten op de juiste omstandigheden. Wel stoer om in zo’n klein bootje de Drake te trotseren, maar ik hou het lekker bij de Plancius deze keer.

Tijdens het ontbijt komt onze duikgids Kelvin even een korte briefing doen over de duiksite van vanmorgen. Er worden verschillende zaken genoemd, waaronder een ontmoeting met een van de vele zeeleeuwen, skeletten van walvissen, maar het L-word (Leopard seal) durft hij niet meer te noemen, dus gaan we voor de zeeleeuwen vandaag. Helaas ben ik de enige van ons groepje die zin heeft om de ochtendduik te maken en dus sluit ik me aan bij een ander Nederlands stel op onze zodiac. De zeeleeuwen zwemmen al rond de boot voordat we in het water liggen dus dat belooft wat. Eenmaal in het water is er echter geen zeeleeuw meer te zien en vergapen we ons maar aan de enorme zeedahlia’s, als er plots een schim voor ons opduikt die langzaam dichterbij komt. Plots staan we oog-in-oog met een Leopard seal. Het beest beweegt zich met de gratie van een ballerina door het water en bekijkt ons met een blik van: wat zijn jullie voor rare pinguïns. Gelukkig staat de Go-Pro aan en ben ik nog in staat om onze ontmoeting te filmen, alweer zo’n WOW momentje op deze reis.

Als we na de lunch en 4 uurtjes varen aankomen bij Halfmoon island, breekt het zonnetje door en lijkt het toch weer een schitterde middag te worden voor de landing. Hier hopen we weer een ander type pinguïn tegen te komen, ja er schijnen meer soorten pinguïns te zijn blijkbaar. Deze heeft de naam Chinstrap vanwege een zwarte streep op de kin. Ook hier liggen de stranden vol met zeeleeuwen en pinguïns. En al na enkele meters komen we de eerste chinstraps tegen, ze staan echt rijen dik tussen de zeeleeuwen. Je moet wel voor ze oppassen want ze kunnen nogal agressief zijn en je aanvallen. Dus hier een kleine tip, mocht je ooit aangevallen worden door een zeeleeuw, blijf staan (niet wegrennen) maak je groot en maak lawaai door b.v. in je handen te klappen. Probeer het maar, het werkt echt.

Eenmaal op land, gaat al snel het gerucht dat er een macaroni pinguïn op het eiland is, ja echt waar, duizenden pinguïns en 1 macaroni. Al snel vormt zich een soort sliert van mensen die allemaal die ene pinguïn op de foto willen hebben. Weer iets om af te vinken van de lijst.

Boven onze hoofden vliegt ondertussen een giant sea petrel, een soort aalscholver met een spanwijdte tussen de 3 en 3,5 meter. Een machtig gezicht om te zien met welk gemak deze vogel zich voortbeweegt.

Dan zit onze tijd op Halfmoon er op en langzaam dringt het door dat dit echt onze laatste landing was op Antarctica. Niet getreurd want gelukkig hebben we de foto’s nog.

Eenmaal terug aan boord kunnen we bijna gelijk aanschuiven voor het diner. Altijd weer prima bereid door onze kok en misschien nog wel belangrijker, uitgeserveerd door onze vaste gastvrouw Cecile. Die altijd met een glimlach voor onze drankjes zorgt en soms voor een extra toetje.

De Drake begint zich ondertussen te roeren en misschien had ik die extra toetjes toch maar niet moeten nemen.