No worries!

Een zachte maar pertinente klop op de schuifdeur maakt me wakker uit een onrustige slaap. Het is akelig vroeg en winter dus de zon is nog nergens te bekennen. Dat het winter is ontdekten we gisteravond tot onze verrassing en eerlijk gezegd ook tot ons afgrijzen, doordat het personeel een warm waterkruik (!) in ons bed gelegd heeft. Maar terug naar het opstaan. De Nespressomachine in de eetruimte is een welkom middel om de slaperigheid te verdrijven en na twee bakjes koffie begint de wereld weer een beetje kleur te krijgen. Kan natuurlijk iets te maken hebben met de opkomende zon, maar ik schrijf het toch toe aan de heilzame werking van de koffie. Een kwartiertje later verschijnt er een jeep. Achterop drie rijen stoelen, daarvoor de bestuurder en bijrijdersstoel en voor op de bumper, boven de koplamp, een extra gelaste stoel voor de wildspotter. We vertrekken en zijn nog geen vijf minuten onderweg als er naast de weg, in een soort geul een paar leeuwen voorbij komen gedraafd. Ik zie ’s ochtends vroeg best wel eens gekke dingen op de weg gebeuren, maar dit tafereel krijgt wel een plek in de top 3… Een paar tellen later komt er achter ons een leeuwin met een flinke vaart op de jeep afgedraafd. Marieke, die achterop de jeep zit, krijgt een hartverzakking maar de leeuwin draaft op nog geen meter afstand voorbij. De jeep zet de achtervolging in en de chauffeur, tevens gids, stuurt op een bepaald moment opeens weg van het pad en rijdt dwars door de bush om bij een geul te stoppen. Voor ons ontvouwt zich een prachtig maar tegelijkertijd gruwelijk tafereel. De in totaal vijf leeuwen hebben een impala gegrepen en het beest wordt voor onze ogen in hoofdgroepen uiteen getrokken. De leeuwen grommen met een geluid dat zo donker en laag is dat je het bijna voelt in plaats van hoort. De moederleeuw heeft na wat woest trekwerk de kop te pakken en marcheert met de trofee naar een rustig plekje om dat lekkere hapje te verschalken terwijl de andere vier, jongere leeuwen en leeuwinnen blijven knagen aan de prooi. Het geluid van brekende botten is naar om te horen, de met bloed bevlekte koppen zijn naar om te zien maar het blijft een betoverend tafereel. Voor Albert, onze gids kan het al niet meer stuk. Hij heeft zelf ook flink wat foto’s gemaakt en blijft roepen dat we geluksvogels zijn.
We gaan verder. Impala’s, giraffes, kudu’s, parelhoenders, het is net een dierentuin, maar dan andersom: wij zitten vast in de “kooi” van de jeep en zij hebben meer dan 2,5 vierkante kilometer vrijheid om in te zwerven. De marifoon komt tot leven en Albert keert de jeep en zet er de sokken in. Hij zegt nooit waar het om gaat, ze gebruiken de inlandse namen van de beesten om te overleggen met de spotter om geen valse hoop te wekken. Opeens zie ik een paar stevige poten achter de bosjes heen lopen. Ik tik Albert op zijn schouder en wijs hem op de beweging. Meewarig kijkt hij me aan als het een spotter van een andere jeep blijkt. Ik ken mijn plaats weer, ik ben geen spotter. We komen bij een heuveltje waar we uitzicht hebben op een enorme kont die van een zwarte neushoorn blijkt te zijn! Nog maar een paar honderd exemplaren leven er op de wereld en hier staat er gewoon eentje voor ons. Albert gebruikt minstens elke zin één keer het woord “lucky”.
We gaan op weg naar huis voor het verlate ontbijt als de spotter opeens heftig naar links wijst. Er wordt geremd, achteruit met die jeep en we hebben uitzicht op een luipaard, mooier nog, er dartelen twee welpen omheen. Beter gaat het niet worden. Albert put zich uit om duidelijk te maken dat dit niet representatief is voor de gemiddelde gamedrive maar voor ons heeft de eerste gamedrive de toon gezet.
Dat valt dus tegen voor een paar verwende nesten als wij, ’s middags is waarschijnlijk naar alle standaarden een prachtige rit maar de verwennerij van vanmorgen speelt ons parten. Toegeven: onze eerste olifanten zijn geweldig om te zien, zebra’s, wildebeesten spectaculair maar het tipt niet bij vanmorgen…
De Big Five is nogal een dingetje in safariland. Olifant, luipaard, neushoorn, leeuw en buffel. Een lijstje dat ooit door jagers bedacht is om de moeilijkste prooien te duiden. Onwillekeurig wordt je meegetrokken in de lijstjesgekte en kunnen we dus na 1 dag met grote tevredenheid terugkijken op het afvinken van 4/5 van het lijstje. Alleen de buffel nog te gaan.
’s Avonds wordt het diner in de hide-out geserveerd, een schuilhut met uitzicht op een veldje met een waterplaats. Er scharrelen wat civetkatten rond en een stekelvarken zorgen voor de entertainment. Maar het grootste evenement wordt door een gekko geleverd. Hij heeft de van der Waalskrachten blijkbaar niet genoeg onder controle, valt van het plafond en eindigt met een flinke vaart op Rob’s schouder, die op zijn beurt een vreugdedansje van schrik maakt.