No worries!

Vandaag de laatste dag in Chobe. Omdat Chobe een bijna vierlandenpunt (komt nergens ter wereld voor, behalve in een grijs verleden aan de Nederlandse grens…Echt waar, kijk maar eens op Wikipedia…) vormt tussen Botswana, Zambia, Namibië en Zimbabwe is het een ideale uitvalsbasis voor een uitstapje over de grens.

De wereldberoemde Victoria Falls zijn een krappe 100 kilometer diep Zimbabwe in te bewonderen. Dat betekent wel de nodige grensformaliteiten waarvan naar verluid sommige wel tot 2 uur per grens in beslag kunnen nemen. De geduldsmodules worden dus extra opgeladen. Als we bij het taxibusje aankomen heeft King gelukkig een vrije dag en gaan we op pad met Noah, een ouder mannetje met een mooie doortekende kop. Hij deelt vast wat formuliertjes uit waarop we de nodige zinloze informatie mogen invullen. Maar Noah blijkt een veteraan, een blik in zijn paspoort laat een eindeloze rij stempels zien en hij leidt ons in recordtijd langs alle zinloze mumbojumbo. De Vicfalls zoals ze hier voor het gemak genoemd worden zijn slechts te typeren met 1 woord: indrukwekkend! Over een lengte van 1,7 kilometer stort de Zambezirivier zich over een richel meer dan 100 meter de diepte in. Op sommige plekken dondert het water met zoveel geweld naar beneden dat het geluid oorverdovend is en de nevel zo dicht dat de kloof inclusief waterval volledig aan het zicht onttrokken wordt. Tijdens de toptijd gaat er een hoeveelheid water ter grote van zo’n 25 miljoen flesjes bier per seconde naar beneden. Het is nu iets minder maar dat is maar goed ook want anders zou de nevel het wereldwonder vrijwel zeker constant aan het oog onttrekken. Dat het een wereldwonder is lees je voornamelijk hier ter plaatse maar wat mij betreft hebben ze er wel groot gelijk in: het geweld, de eindeloosheid, de schoonheid zijn van een absolute wereldklasse!

Intussen terug in Chobe, is het vuur al weer lekker aan het branden, heeft Bravo zich al weer gemeld voor de nodig gemoedsrust en is het al half 9! Afrikaanse bedtijd