No worries!

’t Is klaar, afgelopen, over! Een mooie vakantie komt ten einde, vandaag rest eigenlijk alleen het verplichte dansnummer van de terugreis. Omdat we ook de koelkast al leeggeruimd hebben besluiten we in het restaurant te gaan ontbijten. Dat levert een omelet op met een hoeveelheid eieren die in Nederland waarschijnlijk niet eens meer te krijgen is (je merkt: we zijn weer in bewoond gebied, het “wereldnieuws” komt weer langzaam ons leven binnen). Als we vertrekken blijft er de respectabele stapel afdankers achterop onze camperplaats, variërend van mosterd, verlengsnoer, sportschoenen naar een drone en een Canon zoomlens. Kortom: Sinterklaas is vroeg dit jaar.

Het inleveren van de auto heeft ons gisterenavond bij het laatste knapperende haardvuur nogal wat hoofdbrekens gekost. Afscheid nemen van de trouwe reisgenoot die ons zonder problemen over de meest rottige wegen en uit penibele situatie heeft geleid gaat niet zonder slag of stoot. De autoverhuur is namelijk niet te pinpointen op een adres. Nu is de adressering in de door ons bezochte landen anders geregeld dan bij ons, maar zelf een hint als: “bij de 4 rode jerrycans links” ontbreekt. We gaan op pad, krijgen als afscheid nog een paar giraffes te zien en checken onderweg een op internet gevonden mogelijke optie voor het terugbrengen maar die blijkt te ver weg van vliegveld én van een andere verhuurder. We rijden verder en tanken de auto af alleen om te ontdekken dat de pinautomaat van het tankstation niet werkt. De tankboys hebben zoveel vertrouwen in onze eerlijke koppen dat we met een routebeschrijving op pad mogen om een ATM te vinden. We scoren het geld, rijden terug om het te overhandigen en met de naftbak vol rijden we verder naar het vliegveld. Daar wordt ons snel duidelijk dat een routebeschrijving naar autoverhuur niet nodig is. Om bij het vliegveld te komen moeten we over een toegangsweg die aan twee kanten omsloten wordt door enorme parkeerplaatsen van AVIS, Hertz, Europcar, Britz, Maui en nog veel meer. We kiezen onze verhuurder uit en worden geholpen door een dame die alleen al met haar stem geluid in staat is om je hersenschors los te weken van de hersenstam. Voor de oudjes onder ons: Edith Bunker…. Ze begint een zeurverhaal over dat de auto niet schoon genoeg is terwijl wij ons meer dan adequaat gehouden hebben aan de verkregen instructies bij het ophalen: ergste stof verwijderen. Ze zwicht uiteindelijk voor de argumentatie van Rob en mij en dus zitten we rond een uur of half 10 in de luchthaven klaar om te vertrekken met het vliegtuig van 15:00 uur… Het grote wachten is begonnen. In de wachtruimte worden we getrakteerd op een kleine smurf die hetzelfde geluidsniveau van de autoverhuurdame produceert maar dan twee octaven hoger. Mijn laatste hersencellen worden auditief losgeweekt maar ach, de komende 35 uur heb ik ze toch niet nodig.

De vlucht naar Kaapstad is kort maar het Air Namibia personeel heeft sokken erin en weet een warme maaltijd te serveren in het dikke uur dat we voor de vlucht hebben. De aankomst is prachtig, de ondergaande zon zet de Tafelberg in een prachtig warm licht waar Kaapstad zich tegen aan schurkt. De landing is een soort afscheid van de Namibische vervoersgewoonte: we stuiteren over de landingsbaan alsof die een onverharde weg is. We hebben maar 1,5 uur voor de overstap en dat wordt krap want we moeten de bagage oppikken, door de immigratie en douane en opnieuw inchecken. We kijken elkaar 20 minuten later verbaasd aan als alle plichtplegingen achter de rug zijn: bagage draait al rond, de rij voor immigratie is heel kort, de douane checkpost is zelfs volledig verlaten, incheckbali blijkt leeg en opnieuw door de immigratie levert rap een 14^e stempel in het paspoort op.

Intussen zijn we ruim 16 uur verder, hebben we nog 3 uur wachten te gaan op London Heathrow voordat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. De vakantie is zo goed als klaar

Als ik terugkijk lijkt het wel alsof we maanden weggeweest zijn, als ik alle prachtige beesten, landschappen, ontmoetingen met de vrijwel zonder uitzondering aardige locals en alle belevenissen de revue laat passeren besef ik mij eens te meer wat een geweldige reis we gemaakt hebben. Een maand lang met geweldig gezelschap op reis naar een prachtig gebied dat mij zo ontzettend verrast en verwonderd heeft, dat zoveel mooier bleek dan vooraf gedacht. Als het leven een boek is, dan is reizen het omslaan van de bladzijde.

P.S. er komt nog één toetje op de site en dat is het fotoalbum van Namibië, maar eerst tassen uitpakken, wassen, boodschappen, aan het werk….