We worden wakker met een bizar natuurverschijnsel. Als ik naar buiten kijk zie ik een witte waas aan de hemel. De locals gaan hun gang alsof er niets bijzonders gaande is maar wij kijken onze ogen uit. Geen zon die onze botten op komt warmen na weer een koude Afrikaanse nacht maar een hemel vol witte watten. Ik graaf in mijn geheugen en bedenk me dat in een ander leven, ergens in een laag land ik dit al eens eerder mee gemaakt hebt, en als ik mijn hersens pijnig schiet mij opeens de naam te binnen: wolken!
We vertrekken uit Pebblestone House, een lieve bed and breakfast met een dame van twee turven hoog die haar uiterste best gedaan heeft om het leuk te maken. En ook al is het mijn smaak niet, ik vind het heerlijk om te zien hoe een dametje van rond de 70 alles tot in de puntjes verzorgt wil hebben. Hoe ik mijn eitje wil? Spiegel? Roer? Gekookt? Spek? Tien minuten later zit ik te smullen van een lekker roerbakeitje met spek. We moeten nog tanken voor we de leegte in gaan rijden bij de Puma tankstation binnen. Er vliegen zeker 10 bediendes op ons af die elk stukje glas poetsen tot het glimt: tegelijkertijd worden voorruit, zijramen, spiegels en koplampen ontdaan van de inmiddels legendarische stoflaag. En voor ik ze een fooi kan geven zijn ze vertrokken om zich weer op een andere auto te werpen. Waar ik van te voren gedacht had dat voor elke zucht en scheet gebedeld zou worden om geld is de waarheid tegenovergesteld. Mensen hier gaan “above and beyond” hun werktaken om je te helpen.
Er hangt een ietwat treurige sfeer door de laaghangende bewolking als we we de stad uitrijden richting Walvisbaai. Ook al raken we daar slechts een flinterdun randje van, het geeft ook een treurige indruk. Grauw, grijs, koud, veel golfplaten hutjes en mislukte pogingen om het “smoel” te geven. We draaien de rotonde links om (na drie en halve week schakel ik nog steeds bij tijd en wijle de ruitenwisser aan waar ik de richtingaanwijzer voor ogen had en afslaan betekent nog steeds even goed nadenken over welke baan straks voor jou is…) en rijden we de stad uit. Na zo’n 5 kilometer komt er een gevreesd bord: einde verharde weg. Maar de zandweg die volgt is zo glad en gelijkmatig dat het lekkerder rijdt dan het asfalt. Zo lekker dat het lastig wordt om de 100 km limiet te eerbiedigen. Na zo’n 75 kilometer is het echter afgelopen met de gladde oppervlakte en komen we terecht op een weg die bestaat uit ribbels. Soms kun je de auto zo snel laten gaan dat de ribbels gecompenseerd worden maar 200 meter verderop vereist dat weer een andere snelheid kortom, de komende 350 km gaan we door elkaar geschud worden.
Een niet onbelangrijke pleister op de wonde is dat het landschap wonderschoon is en elke 25 km veranderd in een volledig ander landschap. Totaal lege zandvlaktes, gele velden met dor gras afgewisseld met een enkele acaciaboom, steenstapels die er uit zien alsof er iemand dagenlang aan het passen en meten geweest is om ze passend te maken, een droge rivierbedding die als een groen lint door de barre woestijn heen slingert, kortom, mooi is een “understatement”.
Een welkome afwisseling in de 450 km lange tocht is de enige plaats die we tegenkomen. De nederzetting heeft de veelzeggende naam Solitair en geloof me, dat is een goed gekozen naam. Het tankstation annex restaurant vormt de enige uitzondering op de eenzaamheid omdat elke toerist van of naar de Namib woestijn deze welkome onderbreking van het schudgeweld niet kan negeren.
Toch zijn we rond een uur of 3 wel uitgeschud en bekruipt me af en toe het gevoel dat ik de auto uit wil springen en de rest wel ga lopen. De display van de Toyota die 32 graden buitentemperatuur aangeeft zorgt dat je heel snel geneest van dit soort bevliegingen en dus rijden we met het reisgenootschap intact de camping op. Bij het openmaken van de achterbak komt een stofwolk ons al tegemoet. Namibië heeft tot nu toe heel veel indruk op mij gemaakt maar als ik de eerste associatie met het woord Namibië moet noemen zal dat toch het woord stof zijn. Morgen naar dé toeristische attractie van Namibië: de Namib dessert, u hoort van ons!