No worries!

De wekker gaat om 10 over 5 en buiten is het nog donker. We pakken de spullen in en rijden naar de Liberty. Daar ontdekken we dat we niet de enige dwazen zijn. We zijn gekomen voor de school bumphead parrotfish die hier ’s ochtends op het wrak te vinden is. En dat klopt, imposante beesten met lelijke koppen.
Ik kan echter niet lang blijven want de lekmelder van mijn camera slaat alarm en dit keer geen vals alarm. Ik stijg op, zie dat het gelukkig nog slechts wat druppels zijn, lever de camera bij de bus af en ga terug om de anderen te zoeken. Dat lukt en we maken de duik af zoals gepland. Op het ondiepe komen we een school van 12 bumpheadparrotfish tegen die zich rustig laten bewonderen, bizarre beesten!

De gids zou ontbijt regelen en we hebben ons verheugd op een lekker Indonesisch ontbijtje met nasi goreng of iets dergelijks maar hij heeft gedacht iets meer Europees te regelen en heeft een pak voorverpakt, vies brood en een schoteltje mierzoete jam. Honger maakt rauwe bonen zoet….

De tweede en laatste duik van deze vakantie is bij Seraya, waar we eerder de harlequin shrimp gezien hebben. We willen er nog wel een keer van genieten. Het zicht is aanmerkelijk beter dan de vorige keer. Als we aankomen bij het plukje leven waar de garnaal woont, ligt er al iemand anders te fotograferen. We wachten geduldig op onze buurt als aasgieren cirkelend om de prooi.
Als hij vertrekt stort Rob af naar beneden. Na hem volgt Marieke en vervolgens ik, met een andere poort op mijn camera omdat ik vermoed (en hoop) dat daar het probleem met de lekkage in zat. Als ik er lekker op los fotografeer zie ik het scherm langzaamaan beslaan. Kan zijn dat het restvocht is van de vorige keer maar ik durf het risico niet te nemen en stijg samen met Marieke op. Weer wordt de camera naar de kant gebracht en wederom gaat de duik verder. Die is nog erg leuk op het ondiepe zand waarop een grote school scheermesvissen zwemt. Als ik mijn GoPro wil pakken om ze te filmen zakt de moed mij in de schoenen: GoPro weg! Ik bedenk me dat hij waarschijnlijk bij de harlequin shrimp los is geraakt en wil net op zoek gaan naar de gids om me terug te leiden naar die plek. Ik vind Wayan en die houd trots mijn GoPro in zijn handen! Sommige mensen hebben altijd geluk! Wat nog volgt is een mooie knalgele zeenaald en weer heel veel naaktslakken. Een gidsje van het onderwaterleven in Azië betitelde Bali als de “nudibranch capital of the world” en dat is een verdiende titel. Ik heb de tel niet bij gehouden maar elke duik tientallen naaktslakken en vaak nieuwe.

Tijd om de spullen te drogen en langzaam aan wat in te pakken. Het is altijd weer een uitdaging om alles wat op de heenweg schijnbaar makkelijk in de tas pakt, nu wederom in de tas te krijgen. De lcuht is zo vochtig dat er nauwelijks iets droogt. Daarnaast is er het probleem van sokjes (nodig om het pak makkelijk aan te trekken, dus niet vanwege de kou…) en de schoentjes. We zijn bang dat we bij alle aankomende grenscontroles er uit worden gepikt omdat we een aanslag lijken willen te plegen met biologische strijdmiddelen.  Ik zweer het: als ISIS ooit ontdekt wat een enorme impact duikschoentjes na een week duiken kunnen hebben, zouden Syrië-gangers alleen toegelaten worden als ze in het bezit zijn van hun 1 ster brevet. Na de eerste inpakmanoeuvre besluiten we om nog een strandwandeling te maken. Dat wordt wederom meer een plastic wandeling: wat een teringzooi maken ze er hier van! We drinken een biertje bij een standtentje (stel je er niet teveel van voor, is toevallig een restaurantje annex duikschool dat aan het strand grenst) en het wordt een biertje omdat de door de kaart beloofde Rosé op is.

Terug op het resort besluiten we om daar te gaan eten omdat iedereen een beetje rijst-moe is. Op de kaart prijkt namelijk de optie om rijst in te wisselen voor friet en dat is ons vriendenclubje niet tegen dovenmansoren gezegd. Bernd, Bert of Bart, onze Zweedse buurman haakt aan en hij verteld over zijn zoon die op zijn 7^de jaar vanaf zijn nek verlamt is geraakt en elk jaar de Zweedse winter ontvlucht, dit jaar dus naar Bali. Hij krijgt 5 verzorgers mee die behalve de tickets, gewoon betaald worden door de ziektekosten verzekering. Ik gun het hem van harte, maar vind het uitermate goed geregeld. Wayang, de gids komt nog even langs om gedag te zeggen. Hij is zondermeer één van de beste gidsen die we tot nu toe gehad hebben en ik zou durven stellen dat het voor een groot deel aan hem te danken is dat we deze vakantie als één van onze topvakanties tot nu toe beschouwen. Top 3 haalt het niet maar de milde scepsis op de heenweg is volledig onterecht gebleken. Het was een prachtige duikvakantie!