Vanmorgen wakker geworden met een prachtig uitzicht over de Atlantische oceaan. De omgeving van Rio Grande is precies wat ik me ervan had voor gesteld, het enige dat totaal anders is, is Rio Grande zelf. De weg ernaartoe is leeg kaal en vlak, niets te beleven behalve de incidenteel in het land geplaatste ja-knikker.
Rio Grande zelf is sowieso veel groter dan gedacht en kent een Amerikaanse lay-out: alles in rechte lijnen, veel éénrichtingverkeer. Een niks-aan-de-hand-stad met opvallend veel jeugd. Na wat heen en weer gedoe over de niet goed gereserveerde hotelkamer vinden we allemaal onze plek, Esther, Frank, Cyriel en ik aan het strand en Willem en Marieke een kilometer of 2 verderop in de stad.
Goed geslapen en vertrokken richting Ushuaia, 200 kilometer van Rio Grande. Het eerste deel ploegen we door een dor vlak land maar dan zien we het landschap langzaam veranderen in heuvels en bos. Dit hadden we niet verwacht in dit deel van de wereld. Hoe dichter we bij Ushuaia komen hoe mooier de omgeving wordt: bergachtig met prachtige bossen en vergezichten over meren en zee.
Bij binnenkomst in Ushuaia zien we de boten voor Antarctica al van verre liggen, nog een paar nachtjes en dan mogen we met één hiervan op pad. We bezoeken eerst de toeristeninfo om te vragen wat we zoal de komende dagen kunnen ondernemen. Frank laat hier zijn hele paspoort volstempelen met stempels van de meest zuidelijke stad ter wereld. Buiten zien we nog een fijn stukje anti-Engels sentiment, want in dit deel van Argentinië zit de Falkland-oorlog nog hoog. Na een te grote Argentijnse lunch gaan we op zoek naar de Cabaña die ergens bovenaan tegen de berghelling aan geplakt zit, wat een prachtig uitzicht over de stad oplevert. Zoals altijd moet je wel enigszins van elkaar houden om het te kunnen zien als een 6-persoons appartement, maar ja we zijn er en zullen niet klagen. ‘s Middags nog snel even richting de gletsjer voor een mooie wandeling en een geweldig uitzicht over de baai, maar we zijn wel al behoorlijk verpest door wat we eerder hebben gezien.
Ons kioskje direct onder de cabaña heeft net genoeg spulletjes om een eigen maaltijd te te kunnen fabrieken, dus eindelijk kunnen we een keer zelf koken. 2 flesjes Malbec zijn er in no-time door en moe maar voldaan gaan we bijtijds te bedde, morgen weer een dag.
Geniet van “het Einde van de Wereld, maar val er niet af!