Eerst een flashback naar gisteravond. Rond een uur of 11 gaan we gewapend met camera en statief op zoek naar een mooie plek voor nachtfotografie. Jammer is wel dat er een klepper van een maan aan de hemel staat, voor een nachtfoto staat dat ongeveer gelijk aan de zon. We proberen wat en weten Mount Cook met sterren erboven te vangen, maar lastig blijft het. Een andere campinggast ziet ons staan en komt even kijken. Hij heeft zelf ook een vergeefse poging gedaan, maar heeft zijn huiswerk beter gedaan dan wij. Vannacht om 2 uur is de maan onder en zal de melkweg vrijwel precies boven Mount Cook staan. We besluiten de wekker om half 3 te zetten…
Om 2 uur maakt Marieke me wakker: “ik heb het zo koud!!!!” De heldere nacht en het feit dat de camping zich relatief hoog bevindt, zorgt ervoor dat het een ijskoude nacht is. We kijken elkaar nog een keer aan, zetten de wekker uit en gooien het tweede dekbed erover: morgen weer dag.
En die komt er inderdaad. Natuurlijk knaagt het gevoel dat we wellicht een mooie kans verkeken hebben, maar de lucht is behoorlijk betrokken en we houden ons voor dat het wellicht om half 3 ook al zo was. Op pad dus, richting Dunedin. Dat is een mooi stukje sturen, maar door het mooie landschap geen straf. Onderweg slaan we ergens af om te lunchen en komen in een soort van tijdsmachine terecht. Een café dat sinds zijn opening in de jaren ’70 geen enkele moeite heeft gedaan mee te gaan in de vaart der volkeren. Het menu heeft dezelfde ontwikkeling doorgemaakt…
Vlak voor Dunedin wordt de weersomslag uiterst duidelijk. Het begint met een enorm regenbui die overgaat in hagel en uiteindelijk rijden we door een dorp dat bedekt is onder een flinke laag sneeuw… Ook op het Otega schiereiland, voor de kust van Dunedin is het koud en winderig. We regelen een camping en gaan naar de punt van het schiereiland waar zich een kolonie van koningsalbatrossen bevindt. De enorme beesten navigeren behendig in de stormwind.
Rond een uur of 6 vervoegen we ons bij een pinguïnreservaat. Hier wordt met militaire maatregelen de meeste zeldzame pinguïn ter wereld beschermt. Nog 1700 geeloogpinguïn zijn er op de wereld en hier hebben ze een strand waar zich een groep bevindt. Hekken tegen roofdieren, opvang van zieke en ondervoede exemplaren en herstel van de natuurlijke leefomgeving: alles wordt er aan gedaan om ze te beschermen. Door het geven van rondleidingen wordt het reservaat volledig gefinancierd. Gelijk bij aankomt zien we een eenzame pinguïn uit het water komen en het strand op drentelen. Hij staat stil en zet een keel op ter begroeting van zijn soortgenoten. Vlak bij ons wordt zijn kreet beantwoord, maar onduidelijk is waar vandaan. Als we als laatste achter de groep aan hobbelen ziet Marieke de drukteschopper op nog geen 10 meter afstand staan. So cool!
Inmiddels is de avond gevallen, staat het kacheltje te loeien en is het buiten zwaar bewolkt. Zonder reden voor nachtfotografie en met een lekker verwarmd busje gaat niets een lekker nachtje meer in de weg staan.